Antonio Farao - fortepian
Miroslav Vitous - kontrabas
Daniel Humair - perkusja
Antonio Farao
Uwaźany przez międzynarodową krytykę za jednego z najlepszych obecnie pianistów jazzowych. Rodowity Rzymianin, urodzony w 1965 r. Pochodzi z wybitnie artystycznej rodziny, jego matka była znaną malarką, ojciec perkusistą jazzowym - oboje wprowadzili go w świat muzyki jazzowej. Dorastał słuchając muzyki Benny'ego Goodmana, Conta Basiego, Duke'a Ellingtona, Franka Sinatry i Elli Fitzgerald.
Od rodziców przejął więc miłość do muzyki swingowej, z biegiem czasu zaczął zbierać własne doświadczenia. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę gry na wibrafonie, nieco później zaczął grać na perkusji. W końcu podjął naukę w szkole muzycznej w klasie fortepianu u Adriano Giustiny i Riccardo Risalitiego. Studia ukończył w Konserwatorium im Giuseppe Verdiego - całe studia muzyczne zajęły mu tylko osiem lat.
U początków swojego zainteresowania jazzem afro-amerykański idolami Antonia byli tacy pianiści jak Oscar Peterson czy Errol Garner, później nastąpiły odkrycia McCoya Tynera, Herbiego Hancocka, Keitha Jarretta, Bila Evansa, Johna Coltrane'a, Milesa Davisa i Theloniusa Monka. To zresztą tylko ułamek jego muzycznych zainteresowań - wielkim uznaniem darzy też na przykład twórczość kompozytora muzyki filmowej Johna Williamsa (m.in. "Gwiezdne Wojny", "E.T.", "Indiana Jones").
Wśród nagród, k†ore ceni sobie najbardziej, trzeba wymienić nagrodę w Jazz Four Rosec Competition w Mediolanie (1991) i główną nagrodę konkursu dla pianistów jazzowych w Paryżu, organizowanego przez słynnego Martiala Solala (1998). Te sukcesy przyniosły mu kontrakt płytowy w niemieckiej wytwórni Enja, gdzie wydał trzy świetne albumy: "Black Inside" (1998), "Thorn" (2002) z Jackiem De Johnettem na perkusji, Chrisem Potterem na saksofonie tenorowym i Drew Gressem na kontrabasie, oraz "Next Stories" (2002).
Współpracował m.in. z: z Franco Ambrosettim, Andre Ceccarellim, Danielem Humairem, Garym Bartzem, Lee Konitzem, Stevem Grossmanem, Tonym Scottem, Chico Freemanem, Miroslavem Vitousem, Johnem Abercrombie, Richardem Galliano, Tootsem Thiellemansem, Jackiem Dejohnettem, Davem Liebmanem, Didierem Lookwodem, Bennmy Golsonem, Johnnym Griffinem, Georgem Garzone, Charlesem Tolliverem, Branfordem Marsalis, oraz... ze słynną włoską piosenkarką Miną.
"Najlepszy z młodych pianistów, jaki pojawił się od lat"
Kenny Kirkland
"Mało powiedzieć, że Antonio jest świetnym pianistą, jest wielki!"
Miroslav Vitous
Jeden z najwybitniejszych kontrabasistów światowego jazzu minionego pięćdziesięciolecia i jeden największych muzyków jazzowych pochodzących z Europy środkowej. Urodził się w Pradze w 1947 r. Od szóstego roku życia uczył się gry na skrzypcach, od dziesiątego na fortepianie, kontrabasem zainteresował się w wieku lat czternastu. Równocześnie wyczynowo, na poziomie międzynarodowm, uprawiał pływanie. Jeszcze będąc nastolatkiem założył zespół Junior trio z własnym bratem Alanem na perkusji i, drugą przyszłą czeską gwiazdą jazzu, Janem Hammerem na fortepianie. Tuż po ukończeniu studiów w praskim Konserwatorium wygrał prestiżowy konkurs międzynarodowy w Wiedniu, który przyniósł mu stypendium słynnego Berklee College of Music w Bostonie. Do komunistycznej Czechosłowacji już nie wrócił.
Już w wieku trzydziestu lat był kontrabasistą światowego formatu, grającym m.in. z Chickiem Coreą czy Royem Haynesem, a w nagraniu jego debiutanckiego albumu "Mountain in the Clouds" zaprosił same gwiazdy: Johna McLaughlina, Herbiego Hancocka, Jacka DeJohnette'a i Joe Hendersona. Był członkiem założycielem legendarnej supergrupy Weather Report, którą jednak opuścił w nieprzyjemnych okolicznościach spowodowanych konfliktem z pianistą Joe Zawinulem. Współpracował z Janem Hemmerem, Freddie Hubbardem, Milesem Davisem, Waynem Shrterem (również z Weather Report), Janem Garbarkiem, wydał kilkanaście albumów autorskich, głównie dla słynnej monachijskiej wytwórni ECM. Pod koniec Lat 80. wrócił do Europy, do dzisiaj bierze udział w festiwalach jazzowych i prowadzi regularną działalność koncertową.
Uważany za współtwórcę stylu fusion w jazzie i jednego z największych wirtuozów kontrabasu. Stawiany przez krytyków w tym samym rzędzie co Scott LaFaro, Dave Holland, Niels-Henning Oersted Pedersen czy Christian McBride, doskonale łączy perfekcyjną technikę z wybitnym zmysłem improwizacyjnym.
Daniel Humair
Weteran wśród europejskich perkusistów (urodzony w 1938 r.), najsłynniejszy Szwajcar w historii jazzu. Jest nie tylko jazzmanem, ale także uznanym kompozytorem i wykonawcą muzyki poważnej i malarzem. Od 1986 członkiem szwajcarskiej Akademii Sztuki i Literatury.
W czasie swojej trwającej ponad pięćdziesiąt lat kariery grał m.in. z Milesem Davisem, Sonnym Rollinsem, Gerrym Mulliganem i Erikiem Dolphym oraz praktycznie całą czołówką jazzmanów francuskich i niemieckich, na czele z Martialem Solalem i Joachimem Kuehnem. W malarstwie jest reprezentantem abstrakcjonizmu figuratywnego.
