Pięknego dnia, 56 144, czyli tajemnice SKM

Piotr Wyszomirski

Zgodnie z przepisami wsiadam do pierwszego wagonu kolejki SKM i szybko kieruję się do okienka.

– Całodobowy za 14, płatne kartą na pin – półautomatycznie składam zamówienie.

– O jak pięknie, jak super – słyszę dźwięcznie w odpowiedzi.

Wkładam kartę do terminala, transakcja zostaje szybko zaakceptowana.

– Potwierdzenie transakcji wydrukować? – śpiewnie zapytała sprzedawczyni.

– Nie, oczywiście nie, dziękuję – odpowiedziałem troszkę zbity z tropu uprzejmością.

– Ale bajka, życzę pięknego dnia! – znowu dźwięcznie i miło.

Tego było już za wiele! Takie uprzejmości nie mogą przejść bez echa i uwagi!

– A jak pani ma na imię? Chciałbym pani imiennie się zrewanżować.

– Nie mogę powiedzieć – oczywiście dźwięcznie i nadal miło odpowiedziała rozmówczyni.

– No jak to pani nie może?

– No nie mogę, pracuję na kolei.

– No i jaki problem?

– No niestety. Ale mogę panu pokazać legitymację.

Zawieszona na szyi legitymacja była bezimienna, zawierała tylko funkcję i numer: Kierownik pociągu, 56 144.

Ustawieni za mną kolejkowicze zaczęli wydawać już pierwsze pomruki. Na razie spokojne, wynikające z lekkiego zniecierpliwienia i nietypowości sytuacji, ale nie chciałem napinać wątłej cięciwy ich tolerancji. Poza tym obciążenie sytuacji jakimkolwiek brudem mogłoby doprowadzić do utraty chwili.

– Miłego dzionka panu życzę – radośnie pożegnała mnie pani kierowniczka.

– Miłego!

I już do siebie, do środka, niczym Tom Hardy do Venoma:

– Pięknego dnia, 56 144!