Jak podaje wortal e-teatr, w dziale kalendarium, 17 lipca 1947 rozpoczął się finał I ogólnopolskiego Festiwalu Szekspirowskiego. W zamierzeniach ta – zdaniem Marty Fik – „jedna z najszczęśliwszych imprez” w powojennej historii polskiego teatru, objąć miała wszystkie teatry zawodowe, z których każdy zgłosić miał do konkursu przynajmniej jedną realizację Szekspirowskiego tekstu. Regulaminowym warunkiem było dochowanie wierności „zasadniczej intencji autora”. Ostatecznie, na czas gotowych było jedynie 13 takich przedstawień, ale Festiwal i tak, jak dowodził Jan Ciechowicz, „zaangażował w pracę nad Szekspirem niemal cały polski potencjał twórczy: aktorów, reżyserów scenografów – ale i teatrologów. Miał być próbą zmartwychwstania teatru polskiego po kataklizmie wojny i okupacji, próbą potwierdzenia dawnej jego klasy, próbą odszukania jego twarzy”. („Konkurs Szekspirowski wczoraj i dziś”, oprac. J. Ciechowicz, Gdańsk 1997). Do warszawskiego finału zakwalifikowały się cztery spektakle: „Hamlet” w reżyserii Arnolda Szyfmana, ze scenografią Karola Frycza z Teatru Polskiego w Warszawie, „Burza” Leona Schillera ze scenografią Władysława Daszewskiego z Teatru Wojska Polskiego w Łodzi, „Sen nocy letniej” Bronisława Dąbrowskiego, ze scenografią Andrzeja Pronaszki z Teatru im. S. Wyspiańskiego w Katowicach i „Jak wam się podoba” w reżyserii i scenografii Iwo Galla z Teatru Wybrzeże w Gdyni. Wśród ruin Warszawy, której zniszczeń – jak relacjonował zaproszony na Festiwal słynny brytyjski szekspirolog Tyron Guthrie – „nie sposób było opisać”, przez dwa tygodnie każdego wieczoru grano Szekspira! Główną nagrodę Konkursu – trochę niespodziewanie, ale w pełni zasłużenia – zdobyło gdyńskie „Jak wam się podoba”, przedstawienie kameralne, poetyckie, świeże aktorsko i odkrywcze formalnie. Gallowi udało się nie tylko uniknąć, ale i sparodiować nadmierną celebrację języka teatralnego, którą grzeszył zwłaszcza „Hamlet” Szyfmana. Zbudował na scenie „maszynę do grania Szekspira” – architektoniczną wariację na temat elżbietańskiej sceny, która z powodzeniem stawała się raz lasem, raz pałacem. Pierwsza nagroda reżyserska przypadła bezdyskusyjnie Schillerowi. Długie, operowe i anachroniczne przedstawienie Szyfmana uhonorowano, jakby dla zatarcia złego wrażenia, 6 nagrodami aktorskimi, choć grane było – jak pisze Ciechowicz – w sposób „nieposkromiony”: gwiazdorski i popisowy. Katowicki „Sen…” obejść się musiał smakiem, nagrodzony jedynie wyróżnieniem dla młodziutkiego Tadeusza Łomnickiego- Puka.
Idea Festiwalu Szekspirowskiego odrodziła się w Gdańsku w pół wieku od sławnego, warszawskiego finału. Zorganizowane przez Fundację Theatrum Gedanense po raz pierwszy w 1993 roku Dni Szekspirowskie przerodziły się w 1997 w Konkurs Szekspirowski, który co roku wyłania najlepszą polską realizację dramatu mistrza ze Stratfordu i nagradza ją „Złotym Yorickiem”.
Za: http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/10026.html%0A
Informacje o inscenizacji wraz ze zdjęciami Edmunda Zdanowskiego, możemy odnaleźć także w Dziale teatralnym Muzeum Narodowego w Gdańsku. Poniżej fragment ze strony internetowej Muzeum oraz zdjęcia, które uzyskaliśmy dzięki uprzejmości Muzeum Narodowego, a w szczególności pani Małgorzaty Abramowicz, szefowej Działu Teatralnego, za co w tym miejscu serdecznie dziękujemy.
Na zdjęciu:Barbara Krafftówna (Kasia), Włodzimierz Kwaskowski (Próbka), Ewa Krasiejko (Paź I), Magdalena Byszewska (Paź II) – zdjęcie ze spektaklu Jak wam się podoba Wiliama Szekspira, insc. i reż. Iwo Gall, Teatr „Wybrzeże” Gdynia, prem. 13 V 1947; fot. Edmund Zdanowski, repr. K. Sadowski.
Spektakl „Jak wam się podoba” W. Szekspira w reżyserii i inscenizacji Iwo Galla (prem. 13 V 1947 w Teatrze „Wybrzeże w Gdyni) był jedną z głośniejszych inscenizacji dramatów szekspirowskich tamtego okresu. Został przygotowany na Festiwal Sztuk Szekspirowskich w 1947r, zdobywając wysoką ocenę jury i następujące nagrody: Nagrodę zespołową (450.00 zł) i II nagrodę dla Iwo Galla za reżyserię i inscenizację (50.000 zł). Krytyka podkreślała przede wszystkim znakomitą realizację sceniczną – scenografia do „Jak wam się podoba” była prosta, syntetyczna i architektoniczna. Dekoracje zbudowano na obrotówce; jedna przedstawiała las, gdzie z kubistycznych podestów i brył wyrastały proste pnie drzew, których gałęzie łączyły się u góry ostrołukowo. Po obrocie sceny, wykonanym na oczach widowni, ukazywał się zamek, z wnękami drzwi, dużymi schodami pośrodku i powyżej z oknem-balkonem.. Obie dekoracje miały szaro-białą kolorystykę, kostiumy były barwniejsze, ale także proste w formie.W recenzjach podkreślano precyzję ruchu i gestu aktorskiego, tworzącą jednolity rytm, oraz zespołowość gry , gdzie aktorzy tworząc większe grupy, stale pozostawali w ruchu.
Jedną z ról grała młodziutka Barbara Krafftówna, uczennica warszawskiego Studia Dramatycznego Galla jeszcze z okresu okupacji. W 1947 wyjechała wraz z grupą uczniów krakowskiego Studia do Gdyni, gdzie Gall objął dyrekcję Teatru „Wybrzeże”. Zagrała tam m.in. Kasię w „Jak wam się podoba”, Marię w „Królu włóczęgów”(1948), Krystynę w „Trzech synach i córce”(1948), Haneczkę w „Weselu”(1948), Klarę w „Pigmalionie”(1949).W 1949 opuściła Wybrzeże i wyjechała z Gallem do Łodzi.
I jeszcze o „gdyńskości” Teatru Wybrzeże. Nazywany przez gdańszczan „młynkiem do kawy” Teatr Miejski (od 1933 Teatr Państwowy – własność Senatu Wolnego Miasta Gdańska) doczekał się w 1935 roku gruntownej przebudowy gmachu głównego – radykalnie unowocześniono wówczas scenę, foyer i widownię.
Ostatni spektakl w teatrze według projektu Helda odbył się w lipcu 1944 roku. Spalony w 1945 budynek aż do lat sześćdziesiątych pozostawał w ruinie. Spektakle wystawiano wówczas w gdyńskiej „stodole” (w miejscu obecnego Teatru Muzycznego) oraz w Teatrze Wielkim we Wrzeszczu – dzisiejszej Operze Bałtyckiej. W 1966 oddano do użytku nową siedzibę, zrealizowaną według projektu Lecha Kadłubowskiego. Uroczyste otwarcie miało miejsce 7 stycznia 1967 roku. Modernistyczna bryła z ogromnymi powierzchniami przeszkleń doczekała się nowego przezwiska – „akwarium”.
Obecnie Teatr Wybrzeże dysponuje aż pięcioma scenami: Dużą Sceną i Czarną Salą im. Stanisława Hebanowskiego, Sceną Malarnia, Sceną Kameralną w Sopocie oraz Letnią Sceną usytuowaną w Pruszczu Gdańskim.
Za stroną: http://www.teatrwybrzeze.pl/o-teatrze (tam też pełna historia Teatru Wybrzeże).
Wszystkie zdjęcia: Edmund Zdanowski
