Lipusz, małe kaszubskie miasteczko jak chcą niektórzy, czy też duża wieś jak twierdzą inni. W tej malowniczo położonej wśród lasów miejscowości warto na chwilę zatrzymać się przed budynkiem restauracji i zadumać nad wmurowaną w ścianę tablicą ku pamięci zamordowanych przez „reakcyjne podziemie” w 1946 roku milicjantów. Nie, nie po to, by deliberować, kto był bardziej reakcyjny - podziemie, czy władza ludowa, ale po to,  by zastanowić się skąd pod tablicą zawsze świeże kwiaty. Gdy dzisiaj słucham dyskusji: gdzie powinni stać prawdziwi Polacy, i kogo zdradzono o świcie, zastanawiam się, czy wojna domowa, która zaczęła się po II Wojnie Światowej,  nie trwa czasem do dnia dzisiejszego. Z zadumy nad tą refleksją  nad szklanką czegoś mocniejszego  w owej restauracji, powstał właśnie ten wiersz:

Kwiaty

To jest małe miasteczko, kilka ulic na krzyż.

Kościół, rynek, przy rynku siedziba powiatu.

Lud zawsze bogobojny, w Krzyż i w  Boga wierzy.

Przed kościołem rabatki kolorowych bratków.

Na budynku Policji wciąż wisi tablica

Z nazwiskami zabitych niegdyś milicjantów

I chociaż nikt  pamięcią ich już nie zaszczyca,

Zawsze obok tablicy znajdziesz flakon kwiatów.

W tym budynku więziono niegdyś bohatera,

Który na milicjantach tych wykonał wyrok.

Zrobiono zeń zbrodniarza-przyszła nowa era,

On bohaterem- ofiary, zapomnienie skryło.

I tylko kwiaty służą jak cierpliwe kurwy,

Raz bohaterom innym zaś razem zbrodniarzom.

Kto jest kto? – kwiecie, proszę- czym prędzej to mów mi:

Z przyjemnością was wąchać mam, czy też z odrazą ?