Psychologowie z SWPS przebadali opiekunów pacjentów Kliniki Transplantologii Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej we Wrocławiu. Chcieli sprawdzić, jak sytuacja opieki nad dziećmi z chorobą onkologiczną wpływa na ich zdrowie psychiczne.
Wyniki badania wskazują na znaczne obniżenie jakości życia rodziców i dziadków, których podopieczni chorują na nowotwór, a także mniejszą aktywność na polu towarzyskim i rodzinnym. Zaobserwowano u nich także wyraźny spadek energii i napędu psychofizycznego. W trakcie choroby dziecka zmienia się również postrzeganie własnego zdrowia u opiekunów – mają gorsze samopoczucie, niż miało to miejsce przed jego zachorowaniem. Wśród badanych opiekunów zauważono też symptomy wypalenia. Czynnikiem, który je potwierdza w największym stopniu jest brak zaangażowania, objawiający się m.in. rutyną w trakcie pielęgnacji dziecka. Opiekunowie dystansują się także w stosunku do wykonywanej pracy oraz widoczny jest u nich przejaw wycofania.
– Wsparcie społeczne jest tym, czego opiekunowie dzieci z chorobą nowotworową potrzebują najbardziej – wyjaśnia Ewa Suszycka-Sycz, autorka badania i absolwentka psychologii w SWPS która obecnie pracuje w Wojewódzkim Centrum Psychiatrii Długoterminowej w Stroniu Śląskim. – Badanie pokazuje, że kluczowe znaczenie ma dla nich dostępność bliskich czy obecność osób, które zmagają się z podobnymi problemami. Bardzo ważne jest także wsparcie emocjonalne w postaci rozmowy, okazania troski czy akceptacji – uzupełnia.
Suszycka-Sycz dodaje, że na wsparcie społeczne opiekunów składa się wsparcie informacyjne, czyli udzielanie im rad i informacji, które mogą im pomóc w rozwiązywaniu problemu, jak również wsparcie instrumentalne, a więc dostarczanie konkretnej pomocy np. w formie pożyczki czy załatwianie lekarstw, wsparcie rzeczowe oraz wsparcie duchowe, które dla wielu badanych opiekunów było najważniejsze. Jak podaje autorka badania, zebrane wyniki pokazują, że opiekunowie otrzymują najwięcej wsparcia społecznego w początkowej fazie pobytu w szpitalu oraz w trudnych chwilach podczas leczenia dziecka jak np. w momencie niepomyślnych rokowań. Potrzeba im więcej wsparcia w czasie trudnych miesięcy opieki pomiędzy zaostrzeniami choroby czy oczekiwania na poprawę.
Natomiast prof. Aleksandra Łuszczyńska wskazuje na rolę personelu medycznego pracującego w szpitalach, którzy mają również wpływ na poprawę funkcjonowania psychicznego i dzieci, i ich opiekunów. – Wsparcie emocjonalne i informacyjne ze strony pielęgniarek, lekarzy, radiologów i innych pracowników szpitali ma ogromne znaczenie dla samopoczucia opiekunów małych pacjentów. Przydałoby się więcej szkoleń w czasie kształcenia podyplomowego, pomagającego nabyć umiejętności w komunikowaniu się z pacjentem jego rodziną w trudnych momentach – komentuje profesor.
Badanie zostało przeprowadzone w okresie od stycznia do listopada 2010 roku na trzech oddziałach szpitalnych Kliniki Transplantologii Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej we Wrocławiu. Przebadano 60 opiekunów (mama, tata, babcia) dzieci z rozpoznaniem choroby onkologicznej w wieku 23 – 58 lat. Projekt badawczy zrealizowała Ewa Suszycka-Sycz w ramach pracy dyplomowej pod kierunkiem prof. Aleksandry Łuszczyńskiej, psychologa klinicznego i zdrowia z wrocławskiego wydziału SWPS.
Źródło: Centrum Prasowe SWPS
