Zatańczyć Chopina w Operze Bałtyckiej.
Celina Fit, Olga Jankowska
Jak można zatańczyć Chopina? Jaki potencjał niesie dziś ze sobą ta muzyka? Z pewnością jest niełatwym wyzwaniem dla artystów, tym bardziej intryguje, jeśli podejmuje się go choreograf. Emil Wesołowski jest artystą, który swój sposób myślenia o tańcu kształtował przez wiele lat. Najpierw jako tancerz, później choreograf. Nie bał się odważnych koncepcji baletowych, układając choreografię do trudnej, awangardowej muzyki Bogusława Schaeffera w "Quattro movimenti". Jego pierwsze choreografie do muzyki Chopina powstały w 1983 roku na VII Spotkania Baletowe Łodzi.
Wieczór został podzielony na dwie części. "Chopinart+"(I część) to najnowsza premiera Opery Bałtyckiej, ściśle nawiązująca do spektaklu "Chopinart"(II część) z 2010 roku. Motywem łączącym oba jest choreograf, Emil Wesołowski oraz muzyka Fryderyka Chopina. Realizacja projektu postawiła przed choreografem zadanie zmierzenia się z twórczością polskiej ikony muzyki poważnej. Hermetyczna emocjonalność Chopina utrudniała przełożenie jego muzyki na język ruchu.
Najnowsza etiuda Wesołowskiego ( "Chopinart +") to metafora emocji trzech kobiet: uległej, dominującej i zakochanej. Stworzona na scenie koncepcja tanecznych układów w bardzo wyraźny i obrazowy sposób przedstawiła zawiłość damsko-męskich relacji. Każdy z czterech, występujących duetów zaprezentował "mikrokosmos" relacji miedzy kobietą i mężczyzną. W pamięć widzów zapadła szczególnie kreacja Agnieszki Wojciechowskiej i Piotra Nowaka w lirycznym i subtelnym układzie tanecznym
Niestety, bardzo sugestywna choreografia "Chopinart+", była jedynie namiastką koncepcji stworzonej przez Wesołowskiego dwa lata wcześniej.
Foto. S. Ćwikła
Historie, które się rozgrywały się w "Chopinart+" dotyczyły dominacji, zazdrości, tęsknoty, pokazując przede wszystkim różne odcienie kobiecej osobowości. Koncept choreograficzny został ułożony tak, by ósemka tancerzy przez cały czas trwania spektaklu, znajdowała się na scenie. Zadania, które Emil Wesołowski postawił przed tancerzami, momentami okazywały się jednak za trudne.
Na uwagę zasługują piękne kostiumy, które można by potraktować jako element scenograficzny – intrygujące, kuszące i powabne. Przestrzeń sceniczna pierwszej części przypominała salon. Światło "wyznaczało" kolejnych bohaterów. Muzyka w wykonaniu Rafała Blechacza oraz Krystiana Zimermana pełniła funkcje komentarza do sceniczenej historii. Scenografia i adaptacja przestrzeni nie wzbogaciły inscenizacji.
Druga część wieczoru to "Chopinart", który miał swoją premierę w 2010 roku. W spektaklu zaprezentowano odmienną, pojemniejszą stylistykę niż w "Chopinart+". Akcja rozgrywała się na wielu poziomach, zarówno jeśli chodzi o historię (mieszanie się realności z fantazją, świata wewnętrznego z rzeczywistym), jak i same działania w przestrzeni. W wykreowanym świecie można było podziwiać Beatę Gizę, do której bez wątpienia należał ten wieczór. Tancerka dała się poznać jako niezwykła sceniczna osobowość, uosabiając zarówno siłę, jak i, paradoksalnie, kruchość kobiecości. Jej postać oraz umiejętności taneczne (ogromna dynamika) były najpiękniejszym elementem całego wieczoru.
Foto: S. Ćwikła, na zdjęciu B.Giza ("Chopinart+", część I)
Kontynuacja projektu "Chopinart" to niezwykłe spotkanie z muzyką mistrza z Żelazowej Woli, to także głęboka fascynacja kobiecością oraz niejednoznacznością ludzkich emocji. To opowieść jednak mniej atrakcyjna niż ta z 2010 roku. "Chopinart+", w którym metafora została zastąpiona sugestywnym ruchem, stracił wiele ze swojej subtelności, która była tak ogromną zaletą "Chopinartu".
Chopinart +, Opera Bałtycka, część I : choreografia Emil Wesołowski, scenografia Paweł Grabarczyk, asystent choreografa Marzena Socha, światła Piotr Miszkiewicz, muzyka Fryderyk Chopin: Preludium Fis-dur no. 13 op. 28 w nagraniu: Rafał Blechacz - fortepian (Deutsche Grammophon, 2007), Ballady: No. 1 g-moll op. 23, No. 2 F-dur op. 38, No. 3 As-dur op. 47, No. 4 f-moll op. 52 w nagraniu: Krystian Zimerman - fortepian (Deutsche Grammophon, 1988), obsada: Ballada No. 1 Beata Giza /Iuliia Lavrenova, Michał Łabuś, Piotr Nowak, Ballada No. 2 Elżbieta Czajkowska-Kłos/Marta Śrama, Radosław Palutkiewicz/Michał Ośka, Ballada No. 3 Franciszka Kierc /Zuzanna Marszał, Filip Michalak / Bartosz Kondracki, Ballada No. 4 Agnieszka Wojciechowska, Piotr Nowak. Premiera: 18.02.2012
Chopinart, Opera Bałtycka, część II: choreografia Emil Wesołowski, scenografia Izabela Stronias, asystent choreografa Marzena Socha, światła Piotr Miszkiewicz, muzyka Fryderyk Chopin: Koncert fortepianowy f-moll, op. 21 Maestoso / Larghetto / Allegro vivace w nagraniu: Rafał Blechacz - fortepian, Royal Concertgebouw Orchestra Amsterdam, Jerzy Semkov - dyrygent (Universal Music Company, 2009),obsada: Kobieta Beata Giza/ Agnieszka Wojciechowska, Mężczyzna Michał Łabuś/ Radosław Palutkiewicz, Marzenie Piotr Nowak / Maciej Szymczak oraz Leszek Alabrudziński, Elżbieta Czajkowska-Kłos, Beata Giza, Franciszka Kierc, Bartosz Kondracki, Iuliia Lavrenova, Michał Łabuś, Natalia Madejczyk, Zuzanna Marszał, Filip Michalak, Piotr Nowak, Michał Ośka, Radosław Palutkiewicz, Bartłomiej Szymalski, Maciej Szymczak, Marta Śrama, Agnieszka Wojciechowska, Paulina Wojtkowska. Premiera: 26.02.2010
Więcej o teatrze w na stronie www.pomorzekultury.pl
