Gazeta Świętojańska: Kulturalny Słupsk w poszukiwaniu formatu

Świętojańskie wideo

Teatr na nowe czasy: Komuna//Warszawa, Paradise Now? Remix Living Theatre

Wiedżmin w Teatrze Muzycznym w Gdyni: fragment próby medialnej

Śpiewający Aktorzy 2017: Katarzyna Kurdej, Dziwny jest ten świat

Barbara Krafftówna W Gdańsku

Notre Dame de Paris w Teatrze Muzycznym w Gdyni: Czas katedr

Kulturalny Słupsk w poszukiwaniu formatu

Opublikowano: 20.09.2011r.

Niegdyś miasto wojewódzkie, dziś tylko powiatowe. Jak Słupsk radzi sobie z kulturalnymi wyzwaniami ?

W 1965 roku ówczesny dyrektor Muzeum Pomorza Środkowego zakupił ponad 100 prac Witkacego, stając się w jednej chwili posiadaczem największej kolekcji prac plastycznych ekscentrycznego mistrza z Zakopanego. 14 lat temu Teatr Rondo i Słupski Ośrodek Kultury zorganizowały pierwszy przegląd Witkacy pod strzechy, który od pięciu lat jest Ogólnopolskim Konkursem Interpretacji Dzieł Stanisława Ignacego Witkiewicza. 2 lata temu Nowy Teatr na patrona swych poczynań wybrał Witkacego. Słupsk wita kierowców na rogatkach estetyczną kolumną z obrazem Witkacego oraz informacją o największej na świecie kolekcji dzieł autora „Nienasycenia”. Do teatru, przy ulicy Jana Pawła II, wysiada się na przystanku Witkacego, a teatr jeździ witkacobusem. Inspiracja do działań witkacowskich płynie niezmiennie z Muzeum, a dyrektor placówki Mieczysław Jaroszewicz nie ustaje w wysiłkach w celu znalezienia godnej siedziby dla liczącej dziś już 254 egzemplarze kolekcji Witkaca. Jest już bliski spełnienia swych marzeń, być może jeszcze w tym roku Muzeum wejdzie w posiadanie spichlerza przy ulicy Kopernika, którego powierzchnia, licząca 17000 m2, pozwoliłaby na godne wyeksponowanie kolekcji i coś dużo więcej. Rezydentem słupskich spotkań jest Maciej Witkiewicz, stryjeczny wnuk bohatera, z którym aktorzy Nowego pojechali do wsi Jeziory, ostatniego przystanku w życiu Witkacego (po śmierci jeździł dalej). W tym roku wymienione instytucje kultury zorganizowały wspólnie, pod kierownictwem Zbigniewa Kułagowskiego, dyrektora Nowego Teatru, Witkacomanię, czyli I Festiwal Twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza, który trwał w Słupsku trzy dni (16-18 września).

Najciekawsze na Festiwalu były spektakle i filmy. Ze specjalnym przedstawieniem „W cieniu Witkacego mój świat piesko-niebiesko-kiełbasiano-popaprany” na festiwalu wystąpił artysta (bas-baryton) i akademik, prof. Maciej Witkiewicz, który wysoko sobie ceni słupską inicjatywę i postanowił nie tylko rozdzielić swoje honorarium wśród młodych adeptów szaleństwa jego dziadka, ale zadeklarował zdecydowanie większy dar: dzięki jego hojności słupskie muzeum wzbogaci się o kolejne dwa portrety Witkacego (konkretnie rodziców samego mistrza). Aktor Studia Teatr Test z Warszawy Waldemar Czyszak zaprezentował spektakl „Uśmiech kretyna” w reżyserii Andrzeja Marii Marczewskiego. Ozdobą weekendowych spotkań mieli być „Szewcy” Teatru Polskiego w reżyserii pierwszego dyrektora Teatr w Słupsku Macieja Prusa. Niestety, mimo że nie widzieliśmy plansz z napisem „Nuda” oraz „Nuda coraz większa” rzecz była ciężkostrawna, słabe aktorstwo (zawiódł nawet Olgierd Łukaszewicz w roli Sajetana Tempego) potwierdziło kiepską formę sceny dowodzonej obecnie przez Andrzeja Seweryna. Nie pomogły nowe fotele, trochę zresztą zbyt blisko siebie zamontowane, właściwie tylko Artur Jędrzejewski dał się zapamiętać z dobrej strony, co po raz kolejny potwierdza ogólniejszą tezę o kiepskiej od wielu lat kondycji warszawskich scen. W ramach panelu zobaczyliśmy dwa lekko prześmiewcze filmy dokumentalne Konrada Szołajskiego: Cały pogrzeb na nic i Zdziczenie obyczajów pośmiertnych (oba z roku 1995) o losach domniemanych szczątków Stanisława Ignacego oraz "surówkę" materiału filmowego, będącego zapisem wizyty aktorów Nowego we wsi Jeziory.

Słupsk to niełatwe miasto. Kulturalna elita dawnej stolicy województwa szuka formatu nie tylko nadającego ton ich własnej działalności, ale aktywizującego poszukujących czegoś więcej niż atrakcji typu Święto Ryby słupszczan (dźwięki finałowego koncertu troszkę przeszkadzały w odbiorze II aktu „Szewców”). Czy miasto nad Słupią pozytywnie zwariuje na punkcie wielkiego ekscentryka ? Trzymamy kciuki za sukces słupskich galerników wrażliwości, tym bardziej, że zadanie, jakie sobie przed sobą postawili, do łatwych nie należy.