SCOTT HAMILTON
Legenda saksofonu swingowego, mistrz standardów i ballad, słynny amerykański muzyk ponownie na Pokładzie!
Skład:
Scott Hamilton – t. sax
Piotr Cieślikowski – t. sax
Jarosław Małys – fortepian
Tomasz Kupiec – kontrabas
Roman Ślefarski - perkusja
„ Grupa Scotta Hamiltona żywcem przenosi nas w cudowne lata swingu…[…]”.
Scott Hamilton – legendarny, słynny amerykański saksofonista tenorowy. W czołowych encyklopediach i podręcznikach jazzowych, jego nazwisko pojawia się obok największych mistrzów: Bena Webstera, Colemana Hawkinsa, Dextera Gordona. Sławę w świecie zdobył wskrzeszając klasyczny, mainstreamowy jazz z lat trzydziestych i czterdziestych. Jego ciepłe, eleganckie brzmienie, rozpoznawalne w świecie, płynna swingująca gra wywodzą się ze szkoły Bena Webstera. Uważany jest za niezrównanego mistrza standardów. Kocha piękne ballady i blues.
Jako nastolatek wybrał saksofon tenorowy, a za źródło wiedzy o grze na tym instrumencie posłużyły mu głównie płyty z kolekcji ojca. Nagrali je jazzmani popularni w laatach 30. i 40., tak więc Hamilton fascynował się stylistyką np. Benny’ego Webstera. Publiczność przeświadczona, że styl ten odszedł już w zapomnienie, wykonawcy zaś przeszli na emeryturę, przyjęła młodego “websterowskiego” saksofonistę entuzjastycznie. Hamilton pracował głównie w Nowym Jorku, grając często wraz z Warrenem Vache’em. Pod koniec lat 70. sukcesy Hamiltona sprawiły, że zaczął grać z wieloma czołowymi jazzmanami, pojawiać się na największych festiwalach, w prestiżowych salach koncertowych i klubach, zarówno w USA, jak i w Europie. Ten sukces przysporzył mu pewnych problemów natury osobistej, wpłynął też nieco ujemnie na rozwój jego osobistego stylu. Na początku lat 80. przezwyciężył jednak kłopoty i nałogi, wracając do “manierycznej gry Webstera”.
Większość swych płyt i koncertów Hamilton nagrał pod własnym nazwiskiem, pojawiał się jednak też jako sideman w zespołach Benney’ego Goodmana, Woody’ego Hermana, Vaché’ego, Johna Buncha i Billa Berry’ego. Pojawił się także obok Ruby'ego Braffa w czasie nagrania "A First", nagrał z Charliem Byrdem "It’s A Wonderful World", a na albumach "Back To Back" i "Scott’s Buddy" wystąpił w duecie z weteranem saksofonu tenorowego Buddym Tate’em. Swą popularność utrzymał przez całe lata 80. i nadal cieszy się uznaniem wśród słuchaczy i krytyków. Jest także aktywny jako lider i główny solista w zespołach typu all-stars, np. Newport Jazz Festival All-Stars lub Concord Superband. (Dionizy Piątkowski)
Wybrana Dyskografia:
The Swinging Young Scott Hamilton (1977),
Scott Hamilton Is A Good Wind... (1977),
Live At Concord ‘77 (1977),
Scott Hamilton 2 (1978),
Body And Soul (1978),
Scott’s New Band In New York City (1978),
Back To Back (1978; z Buddym Tate’em),
For Duke (1978; z Billem Berrym),
The Grand Appearance (1978),
Skyscrapers (1979),
Tenorshoes (1979),
Scott’s Buddy (1980; z Tate’em),
Apples And Oranges (1981),
Tour DeForce (1981; z Tate’em, Alem Cohnem),
Close Up (1982),
In Concert (1983),
The Second Set (1983),
The Right Time (1984),
The Newport Jazz Festival All-Stars (1984),
A First (1985),
Major League (1986),
It’s A Wonderful World (1988; z Charliem Byrdem),
Scott Hamilton Plays Ballads (1989),
At Last (1990; z Gene’em Harrisem),
Radio City (1990),
Race Point (1991),
Groovin’ High (1992),
With Strings (1993),
East Of The Sun (1994),
Live At Brecon Jazz Festival (1994),
Organic Duke (1994),
After Hours (1997),
Scott Hamilton With Strings: Christmas Love Songs (1997)
