W jednej z klas w Iowa, nauczycielka poprosiła czwartoklasistów o stworzenie gry planszowej, w którą mogliby bawić się z przyjaciółmi. Ku jej zaskoczeniu jeden z chłopców zamarł z przerażenia. Podczas gdy dzieci zabrały się za tworzenie kolorowych plansz, chłopiec powtarzał w kółko: „Nic mi nie przychodzi do głowy”. Pomimo zapewnień, że żadna praca nie zostanie oceniona jako zła, przez pewien czas chłopiec przerysowywał po prostu rysunek kolegi. Poprosił o inne zadanie i ostatecznie po wielu namowach nauczycielka dała mu inne zadanie, w którym były konkretne odpowiedzi „tak/nie”.

Kreatywności sprzyjają zajęcia mniej ustrukturyzowane, w szkole natomiast duży nacisk kładzie się na zdobywanie i testowanie wiedzy. Liczy się jedna poprawna odpowiedź, na którą trzeba jak najszybciej wpaść. Do tego dochodzi coraz dłuższy czas, jaki dzieci spędzają przed telewizorem, czy przy komputerze, co niestety ogranicza drogę wyobraźni.

Wielu rodziców stara się rozwijać kreatywność u swoich dzieci zachęcając ich do otwartości na świat, tworzenia nowych pomysłów, szukania ciekawych rozwiązań. Tolerowanie przez nich „złych” odpowiedzi i pozwolenie dziecku na przebywanie w świecie fantazji przez jakiś czas, może złagodzić nacisk na nadmierną potrzebę osiągnięć.

Dawniej za główny przejaw kreatywności uważało się zdolność do wytwarzania wielu pomysłów. Obecnie równą wagę przykłada się do umiejętności wyboru najlepszych z nich, rozwiązywania określonych problemów, często w ramach pracy grupowej.

Rodzice też mogą pomóc! Na przykład widząc, że chodnik schorowanego sąsiada jest nieodśnieżony, może zrobić to za niego, albo gdy dziecko jest zatrwożone po obejrzeniu relacji z katastrofy, może na przykład przeznaczyć część swoich oszczędności na pomoc ofiarom.

Zadawanie otwartych pytań i okazywanie zainteresowania tym, co dzieci mają do powiedzenia jest bardzo pomocne. Rodzicom często trudno oprzeć się ocenianiu dziecięcych pomysłów, zwłaszcza jeżeli postrzegają je jako zwariowane, czy naiwne. Warto też pamiętać o tym, żeby nie skupiać się nadmiernie na efektach dziecięcych wysiłków. Im więcej nacisku na efekt końcowy: „To takie piękne, natychmiast oprawię to w ramki i pokażę całej rodzinie!”, sprawia, że dzieci mogą zacząć tworzyć dla nagrody, a nie dla radości samego tworzenia. Warto więc doceniać włożony przez dziecko wysiłek a nie rezultat sam w sobie.

Kreatywne dziecko w domu to wyzwanie. Dzieci te są bardziej spontaniczne, śmiałe, odważne, niezależne i ekspresywne, rodzicom może się czasem wydawać, że wychowują małych anarchistów. Zadaniem ich jednak jest wytłumaczenie dzieciom, kiedy takie zachowania są dopuszczalne, a w którym miejscu przekraczają granice.

Źródło: online.wsj.com