Termin: 29.01.2011, godzina 19. 00

PAN PODUSZKA
autor: Martin McDonagh | tłumaczenie: Włodzimierz Kaczkowski i Mhairi McInnes | reż.: Karina Piwowarska | komentarz naukowy: dr Barbara Świąder | tekst przeczytają: Artur Gotz | Alina Konwińska | Bartłomiej Topa | Marcin Tyrol

Pan Poduszka to szkatułka pełna makabrycznych opowieści, będących wytworem wyobraźni głównego bohatera dramatu. Katurian jest autorem opowiadań, w których maniakalnie powraca wątek okrutnych morderstw popełnianych na małych dzieciach. Nagromadzone w nich okrucieństwa piętrzą się do tego stopnia, aż stają się groteskowe. Z dramatu sączy się czarny humor. Spokojny los Katuriana i jego upośledzonego brata Michała przerywa aresztowanie obydwu. Bracia są oskarżeni o mord na miejscowych dzieciach. Stróże prawa dostrzegają przerażającą analogię - morderca wzoruje się na opowiadaniach Katuriana. Rozpoczyna się brutalne przesłuchanie. Do jakiego stopnia autor jest odpowiedzialny za tworzone przez siebie dzieła? Katurian jest gotów ryzykować życie, by ocalić jego sens - swoje opowiadania.

REŻYSERKA O DRAMACIE - Katurian główny bohater dramatu McDonagha Pan Poduszka przedstawi się sam: W totalitarnym państwie ja - pisarz jestem przesłuchiwany i torturowany w sprawie makabrycznej zgodności treści moich opowiadań z serią morderstw dzieci, która wydarzyła się w mieście. Dodaje zaraz: Chciałbym mieć tutaj coś do pisania. Mógłbym stworzyć z tego niezłe opowiadanie. McDonagh to niezwykły pisarz, ma wybujałą, nadproduktywną fantazję i nie może się zatrzymać, gdy wymyśla, ani powstrzymać, aby tego nie zapisać. Jest hojny. A ja nie mogę się zatrzymać, gdy go czytam. Obficie rozlewa się krew i wymyśla przy tym dowcipy. Katurian ciągnie dalej: najważniejszym obowiązkiem pisarza jest opowiedzieć historie i ja wierzę w to całym sercem. Czy to prawda? Zadaję sobie pytanie: Może najważniejszy jest przekaz? Może z opowiedzianej historii powinno wyniknąć dobro? A oto fundamentalne pytanie postawione w tym dramacie: Dlaczego jesteśmy tacy głupi? Dlaczego wierzymy we wszystko, co nam mówią? Najwyraźniej ktoś nas zahipnotyzował albo uśpił i nie potrafimy się dziwić złu, ani współczuć. Jesteśmy w stanie jedynie ocenić, przedkładając formę nad treść. Śmiejemy się nieadekwatnie. Ten dramat daje okazję przyjrzeć się własnym nieprzystającym reakcjom i zapotrzebowaniu na przemoc, indywidualnej agresji. Katurian - artysta: Nie chodzi o to, czy się żyje czy nie. Chodzi o to, co się po sobie pozostawia. (…) Jest mi dokładnie wszystko jedno czy mnie zabiją, czy nie. Ale moich opowiadań nie zabiją. Nie zabiją moich historii. One są wszystkim, co mam! Czy to prawda, czy wartość życia nie polega na nim samym?

KARINA PIWOWARSKA - absolwentka PWST w Krakowie - wydział reżyserii. Praca dyplomowa to adaptacja Buddenbroków Manna i spektakl Gąska Kolady. Szkolny warsztat 2001: Końcówka Becketta. Asystentury: w szkole Lupa Letnicy Gorkiego dyplom czwartego roku, reżyseria 3. części; Kutz Damy i Huzary Teatr Stary; Wajda Teatr TV Bigda Idzie; a także w kilku filmach Piwowarskiego - ojca; Teatrze 38 pod Jaszczurami w Krakowie. Debiut: Kufehek Jana Purzyckiego w Teatrze w Wałbrzychu. Gąska Kolada - Teatr Polski w Poznaniu, Powinni tego zabronić Paweł Jurek, Wałbrzych, Śnieg Przybyszewskiego w Teatrze Witkacego w Zakopanem.

Więcej: Klub Żak

Więcej o teatrze w na stronie www.pomorzekultury.pl