Irena Renata Anders, właśc. Iryna Jarosiewicz (ur. 12 maja 1920 w Bruntálu, zm. 29 listopada 2010 w Londynie) – polska artystka rewiowa, pieśniarka, aktorka, działaczka polonijna w Wielkiej Brytanii. Druga żona gen. Władysława Andersa.

Wychowana w rodzinie o tradycjach muzycznych. Jej ojciec Mikołaj był Rusinem, księdzem unickim, matka była Polką pochodzenia ziemiańskiego. Od 1926 mieszkała we Lwowie. Studiowała naukę śpiewu i gry na fortepianie w Polskim Towarzystwie Muzycznym we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej przerwała studia. Występowała następnie z zespołem muzycznym Henryka Warsa, dając liczne koncerty w ZSRR. Działalność artystyczną kontynuowała w zespole „Polska Parada”, występując m.in. przed żołnierzami 2 Korpusu Polskiego. Przeszła szlak bojowy z armią Władysława Andersa, począwszy od Tockoje, Buzułuku, następnie Iran, Irak, Palestynę, Egipt i Włochy. Po bitwie o Monte Cassino wystąpiła wraz z zespołem na górze klasztornej, gdzie odbywały się walki, śpiewając po raz pierwszy (wraz z pierwszym mężem Gwidonem Boruckim) piosenkę Czerwone maki na Monte Cassino.

Po wojnie zamieszkała w Wielkiej Brytanii. Współpracowała, jako artystka, z Marianem Hemarem i Feliksem Konarskim („Ref-Renem”). Występowała przed Polonią w Wielkiej Brytanii, Francji i Izraelu, a także w rozgłośniach BBC i Radio Wolna Europa. Od 1948 była żoną gen. Władysława Andersa. Wystąpiła w polskim filmie Wielka droga (reż. Michał Waszyński, prod. Ośrodek Kultury i Prasy II Korpusu Polskiego 1946) i włoskim Nieznajomy z San Marino (u boku Anny Magnani i Vittoria De Siki, 1946).

W 1994 powstał o niej film biograficzny Renata Bogdańska-Anders, zrealizowany przez Andrzeja Koneckiego, a w 2003 film dokumentalny Seans o powstaniu filmu Wielka droga z jej udziałem.

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 12 maja 2007 została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2].

W wyborach prezydenckich w Polsce w 2010 wsparła kandydaturę Bronisława Komorowskiego[3].

Za: wikipedia.pl