8.11.2010 | godzina 20:00 | Opera Bałtycka | bilety 30-80zł

SKŁAD

• Terence Blanchard | trąbka
• Brice Winston | saksofon tenorowy
• Fabian Almazan | fortepian
• Michael Olatuja | kontrabas
• Kendrick Scott | perkusja

• Koncert poprowadzi: Przemek Dyakowski


Życie to ciągła ekspansja i ewolucja. Codziennie dokonujemy wyborów, które nie są ani dobre, ani złe. To po prostu wybory, dzięki którym odkrywamy to, co nas czeka w przyszłości.

[Terence Blanchard]

Płyta została nagrana w marcu w rodzinnym mieście Blancharda, Nowym Orleanie, w Muzeum Sztuki Południa Ogden. W nagraniu płyty towarzyszyli mu długoletni członkowie zespołu: Fabian Almazan na fortepianie, Derrick Hodge na basie oraz Kendrick Scott na perkusji. Dołączył do nich nowy w składzie Walter Smith lll na saksofonie. Wszyscy oni napisali część muzyki, jaka znalazła się na tej płycie. Artyści występujący gościnnie to Dr. Cornel West - pisarz, mówca, pedagog i aktywista; Lionel Loueke - uznany gitarzysta oraz uczeń Blancharda; oraz Bilal - wokalista, muzyk i kompozytor. W kilku utworach, West wykonuje partie mówione, a Bilal partie wokalne. Blanchard wybrał na miejsce nagrania Bibliotekę imienia Patrick'a F.Taylora działającą przy Muzeum Sztuki Południa Ogden ze względu na jej niepowtarzalną akustykę oraz historyczne znaczenie dla Nowego Orleanu. Budowa Biblioteki została ukończona w roku 1889. Przetrwała ona oba huragany i dziesięciolecia kompletnego zaniedbania. Jest też jedynym istniejącym budynkiem na południu Stanów Zjednoczonych, zaprojektowanym przez nowoorleańskiego architekta H.H. Richardsona. Nie ma bardziej idealnego miejsca, w którym mogliśmy nagrać ten album, mówi Blanchard. Biblioteka jest sama w sobie ocalonym z katastrofy, podobnie jak to miasto. Moja ostatnia płyta, Choices, wyrosła z bólu i zniszczenia, jaki pozostał po huraganie Katrina jest więc naturalne, że jej zadaniem jest uczcić wszystko to, co ocalało, a nawet więcej.

Jako trębacz wyróżnia się pośród innych muzyków jazzowych stonowaną wyrazistością. Blanchard przeobraża gamę pomruków, świstów i ryków wydawanych przez swój instrument w zdumiewająco płynną muzyczną mowę - wysublimowaną i w pewien sposób poskromioną.

["Vanity Fair"]

Odważny, nowoczesny jazz, który zachowuje szacunek dla tradycji i podany jest ze stylem i z uczuciem. (…) wielki talent. Jego kompozycje są wyśmienite i napisane z sercem; jego gra to wirtuozeria…

["The Wall Street Journal"]

Znam tylu samo zwolenników concept-albumów ilu przeciwników tworzenia podobnych, programowych muzycznych form. Najnowszy, znakomity krążek mojego ulubionego trębacza Terence’a Blancharda zachwycił mnie nie mniej niż ten wydany wieki temu oparty na tematach filmowych. Zachwycił, ale i zdumiał swoją innością. Ten etatowy oprawca muzyczny filmów Spike’a Lee, trzykrotny zdobywca Grammy, pięknie połączył tu w jedność straight-ahead jazz z delikatnymi wątkami współczesnego elektrycznego jazzu spod znaku fusion. Raz lider wprowadza nas w bajkową, ulotną przestrzeń D’s Choice, by za chwilę wskoczyć w latynoską Journey, czy snuć balladę Hacia del Aire. „Choices” to album szczególny, nie tylko dlatego że otwiera nowy rozdział w jego karierze (podpisał kontrakt z potentatem Concord Jazz, do którego powraca po latach nieobecności), nie tylko dlatego że ta płyta w sposób piękny kontynuuje artystyczną progresję jego talentu, której doświadczyliśmy na poprzednich 29 albumach, ale pierwszy raz tak mocno, silniej niż na poprzednim krążku "A Tale of God’s Will (A Requiem for Katrina)", zmusza nas do refleksji. Refleksji zgoła filozoficznej, co tłumaczy obecność dr. Cornela Westa, aktywisty, filozofa, myśliciela i prawdziwego estety jazzu. Warto posłuchać jego anonsów kompozycji ukierunkowujących nasz tok myślenia w kategoriach stylistycznych (vide "Jazz Man In The World Of Ideas”). Są to rzeczy w swym przesłaniu tak proste i trafne, że Blanchard nadał im wagę samoistnych płytowych indeksów. (…) Blanchard zdaje się być jazzmanem absolutnym i spełnionym. Jego grze towarzyszy wielka świadomość, pełna kontrola nad przebiegiem twórczym. Jest czas na aranżowane frazy, ale i miejsce na jazzowe szaleństwo, puszczenie wodzy fantazji. Lider w towarzyszących mu muzykach znalazł nie tyle akompaniatorów wychodzących tu czy tam na solówki, ale równoprawnych dyskutantów, współbiesiadników usadowionych przy stole szczodrze nakrytym jazzem i w atmosferze suto zakrapianej wolnością improwizacji. W czasie rejestracji materiału zespół dał cykl koncertów, które zostały zarejestrowane i mają niebawem pojawić się w formie filmu dokumentalnego. Już się nie mogę doczekać.

[Piotr Iwicki | "Jazz Forum"]

Terence Blanchard

Blanchard jest słusznie uznawany za jednego z najbardziej wpływowych muzyków jazzowych i kompozytorów filmowych swojego pokolenia. Jest on przedstawicielem stylu, który ukształtował całą współczesną muzykę jazzową. Blanchard nagrał ponad 29 płyt, za które był wielokrotnie nominowany do nagrody Grammy, zdobywając ją trzykrotnie; między innymi za instrumentalny utwór solowy Be-Bop, który znalazł się na płycie Live At The 2007 Monterey Jazz Festival. W roku 2008, Blanchard został ponownie nagrodzony za album A Tale of God's Will (A Requiem for Katrina), porywający cykl utworów dedykowany ukochanemu miastu, zniszczonemu przez huragan oraz jego mieszkańcom. Blanchard jest błyskotliwym technicznie muzykiem naznaczonym piętnem liryzmu charakterystycznego dla niektórych trębaczy wczesnego bopu, jak Clifford Brown. Ustępuje nieco popularnością swojemu ziomkowi, Wyntonowi Marsalisowi, choć łączy ich podobna, wyważona emocjonalnie stylistyka, przy czym Blanchard wykazuje więcej spontanicznego feelingu jazzowego. W roku 2000 wybrany został przez czytelników "Down Beatu" najlepszym artystą i trębaczem roku. Trąbką zainteresował się w wieku ośmiu lat i zaczął uczęszczać do nowoorleańskiego Center For Creative Arts prowadzonego przez Ellisa Marsalisa, ojca Branforda i Wyntona. W latach 80. trafił do zespołu Lionela Hamptona i zajął miejsce Wyntona Marsalisa w Jazz Messengers Arta Blakeya. W tym samym czasie jego kolega z Nowego Orleanu, saksofonista Donald Harrison, zastąpił w Messengersach drugiego z braci Marsalisów, Branforda. Blanchard pozostał w Messengersach do 1986, potem wraz z Harrisonem utworzył własny zespół. W latach 90. zajął się też tworzeniem muzyki filmowej i telewizyjnej, między innymi do filmów Spike'a Lee Jungle Forever i Malcolm X oraz do filmu dokumentalnego telewizji BBC o ruchach migracyjnych Murzynów, pod tytułem The Promised Land.

Jako kompozytor filmowy, Blanchard skomponował muzykę do ponad 50 filmów, a także był nominowany do nagrody Złotego Globu za muzykę do filmu Spike'a Lee 25. godzina. Jako dyrektor artystyczny Thelonious Monk Institute of Jazz, którego przeniesienia z Los Angeles do Nowego Orleanu był głównym inicjatorem, Blanchard doskonali u swoich studentów rozwój artystyczny, aranżacje, kompozycję oraz techniki koncertowe. Muzyk często daje wykłady na całym świecie, a także udziela się w projektach skierowanych do lokalnych społeczności w swoim ukochanym mieście rodzinnym - Nowym Orleanie.

[opracowanie na podstawie materiałów prasowych oraz Encyklopedii Muzyki Popularnej - Jazz Dionizego Piątkowskiego]

Wybrana dyskografia Terence’a Blancharda

2007 A Tale of God’s Will (A Requiem for Katrina) | 2006 Inside Man - Original Motion Picture Soundtrack | 2004 Terence Blanchard, Christian McBride and Lewis Nash | 2001 Let’s Get Lost | 2000 Wandering Moon | 1999 Jazz in Film | 1995 Clockers - Original Motion Picture Score | 1994 The Billie Holiday Songbook | 1993 Malcolm X - Jazz Suite | 1993 Malcolm X - Original Motion Picture Score | 1992 Terence Blanchard Columbia / 1990 Mo’ Better Blues | 1988 Black Pearl (Donald Harrison & Terence Blanchard)

Pozostali muzycy

Brice Winston

Jeden z najbardziej pomysłowych i odważnych saksofonistów tenorowych na dzisiejszej scenie jazzowej. Brice Winston występował z takimi muzykami jak: Herbie Hancock, Marcus Miller, Terry Lynn Carrington, John Faddis, Slide Hampton, James Moody, Ellis Marsalis, Nicholas Payton, Kenny Barron, Chaka Khan, Roy Hargrove, Dizzie Gillespie, Branford Marsalis, Dianne Reeves, Bruce Hornsby, Bilal, Bruce Barth, Donald Harrison, Cassandra Wilson, Wynton Marsalis, Dave Holland, Lizz Wright oraz z wieloma innymi.

Fabian Almazan

Pianista i kompozytor, z pochodzenia Kubańczyk. Uczył się u Marka Levine’a, występował z Dave’m Brubeckiem i Christianem McBride. W roku 2003 Fabian przeprowadził się do Nowego Jorku, żeby kontynuować naukę u Kenny Barrona w Manhattan School of Music. W 2007 roku otrzymał nagrodę Fundacji ASCAP dla Młodego Kompozytora Jazzowego, a w 2009 został jednym z trzech finalistów nagrody Brandona Fradda dla kompozytorów, przyznawanej przez Cintas Foundation - organizację promującą sztukę kubańską. Nagroda ta została dotychczas przyznana wielu artystom, którzy stali się później ważnymi postaciami w procesie rozwoju kulturalnego dziedzictwa Kuby. Od dwóch lat Fabian Almazan gra na fortepianie w zespole Terence’a Blancharda. Almazan ma w swoim dorobku występy z takimi muzykami jak: Gretchen Parlato, Paquito D'Rivera, Kendrick Scott Oracle, Bilal oraz Ambrose Akinmusire.

Michael Olatuja

Brytyjsko-nigeryjski kontrabasista, kompozytor i producent muzyczny. Właśnie wydał swoją debiutancką płytę „Speak”, skupiającej się na nowoczesnej elektronice i muzyce inspirowanej groove’m. Opowiada ona historię muzycznej i osobistej podróży przez życie artysty. Wszyscy mówimy językiem muzyki - wyjaśnia Olatuja - to ona jednoczy różne kultury. Współpracuje z takimi artystami jak: Terence Blanchard, Patti Austin, Lisa Stansfield, Stevie Wonder, Chaka Khan, Brooklyn Tabernacle Choir, Gretchen Parlato.

Kendrick Scott

Amerykański perkusista, współpracujący między innymi z Jazz Crusaders, Patem Metheny, Joe Lovano i Kenny Garrettem, Dianne Reeves, Lizz Wright oraz Terence Blanchardem. Był również członkiem Berklee-Monterey Quartet i wystąpił na legendarnym Monterey Jazz Festival w latach 1999 - 2000, 2002 oraz 2007. W 2006 roku ukazała się jego debiutancka płyta The Source.

BILETY

30,- | studenci szkół artystycznych*
40,- | studenci*
60,- | przedsprzedaż w dniach
1.09 - 17.10.2010
80,- | sprzedaż od 18.10.2010

*Sprzedaż biletów wyłącznie w Klubie Żak, za okazaniem ważnej legitymacji studenckiej przy zakupie biletów
(1 legitymacja = 1 bilet).