JAK WOJTEK ZOSTAŁ STRAŻAKIEM

Kiedy wstąpiłem do Ochotniczej Straży Pożarnej, wiedziałem, że decyzja ta zaważy na moim życiu. Ślubowałem z poświęceniem zwalczać ogniste zarzewia, ratować ludzi i ich dobytek. Bez oglądania się na grożące niebezpieczeństwo, wielokrotnie wychodziłem przed szereg. Z uniesioną głową odbierałem w dniu Świętego Floriana medale i uznaniowe gratyfikacje. Motorem mojego działania były słowa „Myślę, więc jestem”, dlatego myślałem i mam!

* * *

Nasza remiza jest chlubą wioski. Remontowana w czynach społecznych, od lat służy mieszkańcom. Odbywające się w niej potańcówki przyciągają tłumy. My strażacy nie jesteśmy w tym tłumie anonimowi. Ubrani w galowe mundury przykuwamy uwagę. Nasze niklowane hełmy błyszczą w świetle dyskotekowej kuli, a zatknięte za pasem toporki wzbudzają szacunek zazdrosnych adwersarzy.

(My fascynaci książki „Jak Wojtek został strażakiem”)

Wielbimy Go!

Wielbimy Go!

* * *

Pożary w wiosce zdarzają się często. Ogień pojawia się zazwyczaj w sobotnie wieczory, kiedy zabawa trwa w najlepsze. (inny dzień tygodnia też wchodzi w rachubę). Zawsze podczas zabawy. Bez wątpienia, w okolicy grasuje podpalacz. Za punkt honoru postawiłem sobie przyłapanie piromana na gorącym uczynku.

O północy, jak zwykle wyszedłem z trwającej w najlepsze dyskoteki. Podskakując w rytmie znanej melodii, popijałem zabrane ze sobą piwo. Głośne przełyknięcia przeplatałem wesołymi pobekiwaniami. Nie ma to jak strażacka fantazja. Idąc drogą dotarłem do domu sołtysa. Okrążyłem mieszkalny budynek i chwiejnym krokiem zbliżyłem się do stodoły. Usłyszałem dobiegający z niej hałas. Najwyraźniej ktoś czaił się w środku. Kiedy uchyliłem wrota, uderzył mnie zapach siana i charakterystyczna woń mysich bobków. Ściskając w ręku zgaszoną latarkę, szedłem po omacku. Gdy wymierzyłem strumień światła w domniemanego sprawcę, zrzedła mi mina. Zobaczyłem szczura uciekającego z piskiem w kąt stodoły. A więc znowu uwłaczająca godności bezskuteczność! - Dlaczego, dlaczego, dlaczego!!!

Łkając opadłem na kolana. Przez ściśnięte łzami gardło, wyszeptałem.

- Za niedługi czas łuna rozjaśni niebo, a ja będę gasił jedynie gorycz porażki.

@ %$&*

Nagle dziwna myśl zelektryzowała moją głowę. Musiałem natychmiast coś zrobić. Z tylnej kieszeni spodni wyjąłem butelkę z benzyną. Rozchlapałem paliwo i zapaliłem świeczkę. Stawiając ogarek pomiędzy stosem siana wybiegłem ze stodoły.

Pożar dostrzegłem jako pierwszy. Mobilizacja drużyny była imponująca. Potykając się o własne nogi dobiegliśmy do samochodu. Kierowca nie mógł odpalić. W akcie desperacji wyrwał stacyjkę i spinając kable uruchomił pojazd. Jadąc na podwójnym gazie trzy razy pomylił drogę, kasując przy okazji pięć telegraficznych słupów.

Na gorejące miejsce dotarliśmy późno. Zgliszcza stodoły tańczyły w rytmie napływającego wiatru. Otoczeni przez mieszkańców wioski przez długą chwilę podziwialiśmy zjawisko. Jednak ognia nie wolno lekceważyć. Pogorzelisko należało dogasić. Nie było to proste, ponieważ musieliśmy najpierw rozsupłać strażackie węże. (Stary dowcip komendanta) Po rozwiązaniu sikawek okazało się, że zapomniałem napełnić samochód wodą. Komendant, szukając kozła ofiarnego, zaczął na mnie krzyczeć, lecz nie dałem sobie dmuchać w kaszę. Przecież on też leczył kaca środkiem gaśniczym - - -

Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Wypite wcześniej piwo pomogło w sposób naturalny uporać się z dymiącym żarem. Olaliśmy z pedanterią wszystko.

* * *

Gdy wczesnym przedpołudniem położyłem się zmęczony do łóżka, towarzyszyło mi poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Wzorowo ugaszony pożar satysfakcjonował, zgranie zespołu było imponujące, a pieniądze, które dostaniemy z gminnej kasy zasilą wkrótce fundusz degustatorów piwa bez granic.

Jednakże sprawca podpaleń był ciągle na wolności! Poniżało to moją dumę. Zanim zamknąłem oczy, podjąłem zobowiązujące postanowienie. Jutro podejmę kroki, które bezwzględnie pozwolą mi odnaleźć szalonego piromana.

Będę go szukał ze świeczką w ręku - - - -

J a n u s z P i e r z a k

Więcej o humorze i satyrze