Andrzej Mogielnicki

EPITAFIUM WAWELSKIE

Żył tak jak zginął ,całkiem przypadkiem

Historii będąc  zaledwie świadkiem

Za całe swoje mając zasługi

Że jest ten drugi

Piął się i puszył, płynął na fali

Tak  się nabzdyczył, tak się przechwalił

Aż narodowi udzielił rady:

Spieprzajcie dziady!

Sam jednak spieprzył - i to dosłownie

Ciągnąc  za sobą krwawe pochodnie

I zostawiając spadek nie mały

Nowe podziały

Aż  któryś  syknął: Co nam tam Havel?

Mamy większego: Dać go na Wawel!

Cud uczynimy na miarę bytu

Z gówna do mitu

Lud swe objawił czucia najszczersze

Poeci słuszne skrobnęli wiersze

I do wieczności płynie w zaloty

Trumna miernoty

Riposta na wiersz Mogielnickiego

Zbigniew 200 gram Szymański

Epitafium Mogielnickiego

Żył tak jak pisał. Wciąż perskie oko,

Puszczał do władzy, zaszedł wysoko.

Piął się i puszył, płynął na fali,

Aż się przeraził, że dinozaury

Wymrą, chyba, że będą trzymały

Z tymi u których umysł się skarlił.

Z budki suflera „Wyborczej” płyną

Rady jak słuszną zostać padliną:

„Gównem posmaruj swoje wierszyki

A obdarzymy Ciebie pomnikiem.

Pośmiertną płytą z Twymi tekstami,

Będziemy uszy żyjących ranić”.

Siedzi więc, skrobie tekst Mogielnicki,

Czas szybko płynie, koniec już bliski.

Wie, wobec wielkich jest tylko pyłkiem

A chce mieć od nich większą mogiłkę,

Więc, co z „Gazety” jemu suflują

Wpisuje w kajet, już oklaskują

Jego wyborcze elit miernoty,

Za parę w gównie skąpanych złotych.

Umarł tak jak żył, życiem bakterii.

Żegnali jego wierni lecz mierni.

Miernota nawet w grobie się puszy,

Bo nie chce nawet bakterii ruszyć,

Robak targany odrazą szczerą:

„Nie ruszę tego, tu, mniej niż zero”

„Przechodniu, życie nie jest loterią,

Jeśli chcesz przetrwać, zostań bakterią.

Choć masz mnie w dupie, ja mam grób śliczny,

W nim „g” zaschnięte – Twój Mogielnicki.