Krokodyle łzy

Nikt dziś z potwarców nie chce być w tyle,

Więc leją, leją, łzy krokodyle.

Leżą, w przepastnych brzuchach łup trawią,

Łzami swe menu(czyli nas) mamią.

My udajemy, że gad jest miły.

Nie chcemy mącić im wzniosłej chwili.

Każdy gad poje, potem wydali,

Sięgając po nas., będą płakali.

Że sięgną wiemy, to jest ich stylem,

Zjeść, potem ronić łzy krokodyle.

Gad, co się puszy, ogonem wije,

Tak peroruje nim ząb w nas wbije:

„Być lewa noga musi i prawa.

A ja pośrodku!”- I tu miał rację,

Bo czym chciał zostać, tym został- brawa,

Bijemy myśląc: „Kto na kolację?”

A, gdy mu pokarm wybitnie wstrętny,

Wygłosi najpierw mały spicz mętny:

„Jedno tu tylko słowo pasuje,

S...syn” - powie- nim posmakuje.

Inny się pali jak do kotki kot.

Obiad „kurduplem” nazwie ten gad młot.

A tym objaśni dlaczego ziewa:

„Obiad, za kołnierz, wszak nie wylewał”

Ten, co marszałkiem wśród krokodyli,

Owadzi kompan , łapacz motyli,

Że „porcja mała -wiecznie narzeka-

Zakompleksiona. Jeść ją- udręka!”

Z całego świata łzy gadzie płyną,

Z solidarności gady wszak słyną.

To co trawione już w brzuchu, chwalą,

Łakomie przy tym na nas zerkając.

O tym zaś, który w swej gadzinówce,

Deser dla gadów upiec ze słów chce,

Nic nie napiszę, jeszcze nie pora,

Trafić na talerz prokuratora.

Mają dziś gady w tym zoo gody.

Godzą się: „Obiad może mniej godny

Jest podniebienia nas, krokodyli,

Za to zjeść można go w jednej chwili”

Strzeżmy się, bowiem gadzi apetyt,

Nas na przekąskę skazał niestety.

Skonsumowawszy specjałów dawkę,

Zgłodnieją, zjedzą nas na przystawkę,

Lejąc obłudnie swym gadzim stylem,

Gdy my w ich w brzuchu, łzy krokodyle.

Daj Panie...

Szydercom za łzy krokodyle

Daj w jedną stronę, Panie, bilet.

Niech się w tym ziemskim piekle smażą,

Spuchniętą z pychy pyszniąc twarzą.

Dla nich daj ziemskie kamienice,

Nam wprost do Nieba daj ulice,

I wśród przyjaciół daj cmentarze,

Im zaś niedosyt sytnych marzeń.

Daj...,nie nie dawaj im nic więcej,

Niech sczezną w obłudy udręce.

W łzach hipokrytów krokodylich

Pustkę swej duszy będą kryli.

Bronek

Umarłem. Tak bywa, choć żyć mogłem jeszcze,

Lecz gdy wspomnę życie, to trzęsą mną dreszcze.

Dziękuję lekarzom, że tak się starali,

Bym tego, co usta ma słodsze od malin,

Nie ujrzał, jak ojcem zostaje narodu.

Kochać ojca Bronka wolę z mego grobu.

Nad grobem zebrała się cała rodzina,

Bronek, dziś jej głowa, wspominać zaczyna:

„Nieprawda, że zmarły kurduplem był- wiecie-

Nie było większego wszak w całym powiecie.

On dni nam rozświetlał niczym słonko Peru

I modlił żarliwiej niż większa część kleru.

Cioci Jadzi młodej, choć wciąż starej pannie,

Codziennie wysyłał po jednym bananie.

A kiedy zobaczył proszalnego dziada,

Kartę kredytową do czapki mu wkładał”

Tak Bronek przemawiał. Mowa jego wielka,

Lecz już niecierpliwie na zegarek zerka:

„Bo wicie, rodzinko, ja muszę zmarłego

(Wszak głowa rodziny jest właśnie od tego)

Szuflady przeszukać, ukoi nasz lament,

Gdy znajdę schowany w szufladzie testament”.

Wsiada do taksówki, pod dom mój przybywa,

Służbę precz odsyła, swoich ludzi wzywa.

Łom chwyta, szufladę z biurka wyłamuje

A tam....?- Widzisz Bronku, wiedziałem żeś ......

I wszystko, co w biurku w szufladzie trzymałem,

To kanapki, których z sobą nie zabrałem,

Bo gdyś me odejście z NFZ szykował,

Testament zza Buga Wańka zdążył porwać

I chociaż być głową tak wiele masz chęci,

To on będzie głową tą zza Buga kręcił.

Umarłem. Tak bywa (każdy kiedyś minie),

Nie chcąc w złajdaczonej żyć Bronka rodzinie,

Która teraz Bronka oczekuje zejścia.

Spoko Bronku, w kwaterze wiele jeszcze miejsca.