Piaf
Dorota Lulka - śpiew
Paweł Nowak - akordeon
Skąd piosenki Edith Piaf na festiwalu jazzowym? Po pierwsze, każda dobra muzyka ma w sobie trochę z jazzu. Po drugie, twórcza kariera Edith Piaf przypadła na okres lat 30-60 ubiegłego wieku, czyli czas rozkwitu jazzu we Francji. Po trzecie, akordeonista Paweł Nowak znakomicie czuje się także w repertuarze jazzowym. Po czwarte wreszcie, życiorys Edith Piaf przypomina w wielu szczegółach biografię Billie Holiday...
"Na ciemnej scenie w czarnej sukni, maleńka, niepozorna... Dorota Lulka. Jednak kiedy zaczyna śpiewać, elektryzuje publiczność. Tak jak Edith Piaf śpiewa całym ciałem. Jej niespokojne ręce wędrują po sukni lub wznoszą się do nieba, gdy błaga świętą Tereskę o łaskę dla ukochanego. Dorota Lulka stworzyła postać kobiety uparcie poszukującej miłości, czasem zabawnej, niekiedy irytującej. (...) Na scenie Piaf (Lulka) młoda, zabawna, zadziorna, zakochana lub nieszczęśliwa. Fenomenalna, gdy śpiewa piosenkę "Bravo" lub "Padam". Potem widzimy Piaf starszą, uparcie walczącą z cierpieniem, uzależnieniem od narkotyków. Spektakl perfekcyjnie wyreżyserował Jan Szurmiej, do pięknej scenografii Sabiny Bicz. Publiczność cicho nuciła. Po każdej piosence rozlegały się brawa. Gdy po przedstawieniu na scenę weszła Dorota Lulka, widzowie zerwali się z miejsc i zgotowali aktorce owacje na stojąco. Potem przez prawie pół godziny zmuszali ją do bisów. " /Grażyna Antoniewicz, "Dziennik Bałtycki"/
"Lulka udowodniła swój aktorski talent, jednocześnie dając się poznać jako oryginalna piosenkarka. To ona właśnie okazała się fenomenem sobotniego wieczoru. Publiczność nie mogła odczuć dystansu, z jakim czasem trzeba się liczyć w powtarzaniu legendy. Nie pozwoliły na to wykonania tych najbardziej znanych utworów Piaf, jak i tych, które zabrzmiały zupełnie inaczej i naturalnie wzruszały zupełnie nową jakością, jak np. "Hymn do miłości". Sprawność interpretacyjną Lulki wyczuwało się też w balladzie "Brawo dla klauna" – znaczącym post scriptum do życia Edith Piaf. " /Agata Kirol, "Gazeta Wyborcza"/
Dorota Lulka Gdynia Gazeta Świętojańska
Dorota Lulka śpiewa piosenki Edith Piaf. Jeśli masz kłopoty z „odpaleniem” filmu, wejdź tutaj
Dorota Lulka
ur. 1959 w Poznaniu, absolwentka Studium Aktorskiego przy Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, ukończyła kurs dla dziennikarzy i prezenterów TV p. J. Cieliszaka. Od 1999 roku aktorka Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza w Gdyni.
Role filmowe i telewizyjne:
Natasza – „Fałszywa moneta”, J. Gąsiorowski,
Matka Ofelii – „Ofelia”, A. Maleszka,
Matka Ofelii – „Ofelia na wakacjach”, A. Maleszka,
Echo – „Ram-dam gadające lustro”, J. Moszkowicz,
Dorota Lulka – „Uśmiech kota czyli 7 piosenek D. Lulki (recital)”, J. Wernio,
Dorota Lulka – „Słodkie lata 60-te (recital)”, J. Wernio.
Wyreżyserowane spektakle oraz asystentury
Reżyseria:
„Ostatni husarz” - Miniatura TV,
„Ostatni salut brygadiera Greena” - Miniatura TV,
„Finał Biennale Sztuki dla dzieci i młodzieży” – koncert inscenizowany muzyki Augustyna Blocha, reżyseria i scenariusz.
Foto: Zygmunt Pałasz
Asystentura:
„O Beri Beri”, reż. W. Komasa.
Scenariusz i reżyseria programów TV, scenariusz, reżyseria i opraw muzyczna słuchowisk radiowych:
„Federico Garcia Lorca – kierunek śmierć”,
„Śnić sen – rzecz o Calderone de la Barca”,
„Cervantes”,
„Don Juan po polsku”,
„Five O'Clock”.
Ważniejsze nagrody i wyróżnienia:
2006 – Sztorm Roku 2005 (teatr) w plebiscycie czytelników Gazety Wyborczej, za rolę tytułową w spektaklu Piaf, P. Gems, reżyseria, inscenizacja i choreografia: J. Szurmiej, Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza z Gdyni,
Dorota Lulka Gdynia Gazeta Świętojańska
Wywiad z Dorotą Lulką. Jeśli masz kłopoty z „odpaleniem” filmu, wejdź tutaj
2006 – Teatralna Nagroda Marszałka Województwa Pomorskiego za rok 2005, za tytułową rolę w przedstawieniu Piaf P. Gems i rolę Krystyny w Pannie Julii A. Strindberga w Teatrze Miejskim im. W. Gombrowicza w Gdyni,
2006 – Galion Gdyński – Nagroda Prezydenta Miasta Gdyni, za rolę tytułową w przedstawianiu Piaf, P. Gems, reżyseria, inscenizacja i choreografia: J. Szurmiej, Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza z Gdyni,
2003 – tytuł najlepszej aktorki IX Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi, za rolę Jesiennej Dziewczyny i Biduli w spektaklu Niespodziewany koniec lata, J. Przybora, J. Wassowski, reż. W. Śmigasiewicz, Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza z Gdyni,
2003 – Najpopularniejsza aktorka Sceny Letniej,
2000 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdyni za piosenki z Kabaretu Starszych Panów, przyznana z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru,
1997 – nagroda dla młodego twórcy radiowego, za słuchowisko Federico Garcia Lorca - kierunek śmierć, Festiwal Słuchowisk Polskiego Radia w Bolimowie,
1993 – 'Biały bez' – nagroda dla najpopularniejszej aktorki Poznania,
1989 – nagroda główna – Festiwal Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu,
1989 – nagroda za główną rolę kobiecą – rolę Doryny w spektaklu Tartuffe Moliera, na Festiwalu w Opolu,
1988 – Medal Młodej Sztuki, za rolę Szansonistki w spektaklu Decadance J. Satanowskiego i Panny Młodej w Weselu S. Wyspiańskiego.
O Dorocie Lulce mówią panowie z Teatru Miejskiego: Ingmar Villqist, Filip Frątczak, Grzegorz Wolf, Rafał Kowal, Bogdan Smagacki i Piotr Michalski. Jeśli masz kłopoty z „odpaleniem” filmu, wejdź tutaj
Role w naszym teatrze
Marta, Pani Luckerniddle („ŚWIĘTA JOANNA SZLACHTUZÓW”)
Śpiewak uliczny („DYZMA”)
Trudi („KOMPOZYCJA W SŁOŃCU”)
Żona Santiniego („PLOTKA”)
Siostra Barbara („WARIAT I ZAKONNICA”)
Hortensja zwana Bubuliną („ZORBA”)
Mieszczka („PIĘKNA I BESTIA”)
Emilia („NIEBEZPIECZNE ZWIĄZKI”)
Piaf („PIAF”)
Dorota, Dziwka I, Dziewica z brodą II, Aktorka („DON KICHOTE”)
Krystyna („PANNA JULIE”)
Gosposia, Szczur, Mały dalmatyńczyk, Basset („101 DALMATYŃCZYKÓW”)
Dziennikarka TV („WIZYTA STARSZEJ PANI”)
Sylwetka Doroty Lulki za stroną Teatru Miejskiego: www.teatrgombrowicza.art.pl
Więcej o teatrze w na stronie www.pomorzekultury.pl
