Zdrowie Prezydenta

Zdrowie Dam!- Taki toast

wznieść by wypadało,

bośmy narodem szarmanckim.

Jest już takich mało.

Lecz, że nasze damy hoże,

(z uznaniem to powiem),

zdrowe, jędrne niczym rzepa,

po cóż pić ich zdrowie?

Zdrowie Króla?- Kandydatem,

gdy nie Lech, a Bolek,

nie myślę pić zdrowia jego

nie tron mu, a stołek.

I to taki co ma nogę

lewą większą sporo,

musi przecież się wypłacić

jakoś swym sponsorom.

Zdrowie Rządu?- E, nie warto.

toż to zdrowe konie.

Dowodem, ze zaprzęg ciągną

każdy w swoją stronę,

Ale pod batem woźnicy,

krzepkiego premiera,

z kopyta ruszają wzorem

jurnego ogiera.

Może zdrowie wypijemy

posła Palikota?

Trzeba zdrowia, by błaznować

w mediach, jak idiota.

Toastu za jego zdrowie

w związku z tym nie wzniosę,

sam niech pije swoje zdrowie,

zarządza Polmosem.

A może o moim zdrowiu

ktoś zechce pamiętać?

Nie, życie warte niewiele

kiedy chuda renta.

Toast więc za zdrowie wzniosę

chyba Prezydenta,

choć wiem, że już wielu życzy,

by mi uschła ręka..

Lecz ja jego złote myśli

bardzo sobie cenię,

bo będę miał pracy wiele,

notując te brednie.

Powiesz może czytelniku,

że ten wiersz to szmira?

Cóż, jaki prezydent taka

też o nim satyra.