Do znanego już – Panie Turek niech Pan tu kończy to spotkanie! – podczas meczu pomiędzy Widzewem Łódź a Brøndby Kopenhaga w 1996 roku dołączą najnowsze bon moty, wprost z igrzysk w Vancouver.

Justyna tańczy

Tomasz Zimoch relacjonował biegi narciarskie z udziałem Justyny Kowalczyk. Poezji, pięknym określeniom i zagrzewania do boju nie było końca:
# – Odbija się tymi kijkami jakby to były resory terenowego auta pokonującego tutaj promieniste bezdroża wokół Whistler
# – Na ostatniej prostej tańczy jak na parkiecie nasza Justyna
# – Bjoergen ucieka, Justysiu, przydałoby się żeby kijek zamienić w rewolwer i oddać dwa strzały
# – Norweżka jest tak piekielnie mocna, jak stal z martenowskiego pieca gdzieś w hucie na dalekiej Syberii

Medale dla Justyny

# – Justyna Kowalczyk ciężko, białe zęby, górna szczęka bardzo widoczna
# – Jesteś i tak Chopinką. Graj nam. Klawisze to Twoje narty. To nie ziemia przyciągnęła Ciebie, a Ty ziemię.

Justyna jak kaktus

Komentatorskim hitem igrzysk w Vancouver był dramatyczny opis ostatnich metrów biegu stylem klasycznym na 30km, kiedy to Justyna Kowalczyk o trzy dziesiąte sekundy wyprzedziła swoją największą rywalkę Marit Bjoergen, zdobywając pierwsze od 38 lat złoto dla Polski.

# – Królowe nart, damy, już nie mają tak ciasno na parkiecie, kiedy rozpoczynała się ta taneczna rywalizacja, już tylko dwie zostały ale tak to jest często na zabawach, na wielkich balach, kiedy do rana tempo wodzireja wytrzymują tylko najwytrwalsi
# – Twarz rozpromieniona, czerwona, rozgrzana jakby łyk pigwówki, jaki to łyk pigwówki! To łyk wielkiego bólu, łyk cierpienia, zakręt śmierci, zamknijcie Państwo oczy! Wytrzymała!
# – Justyna! Królewicz to dzisiaj medal! Ale nie jak w bajce królewicz po ciebie, tylko ty musisz po tego królewicza biec!
# – Siebie nazywasz kaktusem bo potrafisz ukłuć, ale kaktus potrafi i pięknie kwitnąć! Studiowałem godzinami o rodzinie kaktusów echinocactus cinnabarinus, ich kwiat kwitnie tak pięknie jak ty dzisiaj na trasie!

Leć, Adaś, LEĆ!

Nie upiekło się również, na swój sposób, Adamowi Małyszowi i jego skocznym kolegom. Tu złotousty Zimoch także pokusił się o piękne, poetyckie epitety i porównania:
# – Wdrapał się jak niezdarne dziecko na tę belkę, na której siedzi młodziutki jak osiem lat temu, tylko pióropusz zmarszczek wystaje zza lewego i prawego ucha
# – Adam poruszył uszami, jak pies, kiedy go pieszczotliwie głaszczemy
# – Kapitalny skok! Pobudził niedźwiedzia Adam Małysz tym skokiem. Niedźwiedzie zaczynają ryczeć, a on fantastycznie skacze

Adam – nasz ptak

# – Tuwimowe radio, ptaki zaczynają śpiewać, Adaś, taś taś taś
# – Jak krogulec pięknie i agresywnie zaatakował Adam Małysz
# – Tak jak piękna kobieta oślepia nas, mężczyzn, tak Adam oślepił nas wspaniałymi skokami
# – Małysz ma medal, a czerwony nosek odmroził kilka lat temu, ale czy ta czerwień, to jest ogień radości?
# – Wiosną pachnie, Małyszem pachnie, skokami pachnie, szczęściem pachnie, ale zapach Ammanna wyczuwalny jest jednak tutaj najbardziej
# – Przeskoczył do naszych domów, przeskoczył do naszych serc, przeskoczył do naszej krwi

Tomasz Zimoch to już głos-legenda. Dzięki niemu radość z olimpijskich sukcesów jest jeszcze większa, a smak porażki nie tak gorzki. Za „wiedzę i emocje, które pozwalają zobaczyć w radiu świat sportu” został uhonorowany Złotym Mikrofonem – nagrodą przyznawaną od 50 lat osobom, których działanie przyczynia się do rozwoju i popularyzacji radia, oraz utrzymywania jego wysokiego poziomu.

Źródło: tvp.info.pl