ZUZANNA JANIN - SIEDMIU OJCÓW SIEDEM TAŃCÓW

Miejsce: GGM1, ul. Piwna 27/29
Wernisaż: 13.01.2017, godz. 19.30
Wystawa: 13.01 - 26.02.2017
Artystka: Zuzanna Janin
Kuratorka: Mariola Balińska
Koordynacja: Gabriela Warzycka-Tutak

Wystawa Zuzanny Janin Siedmiu Ojców. Siedem Tańców jest wystawą o męskości. Artystka prezentuje najnowsze realizacje rzeźbiarskie, rysunki, kolaże oraz prace wideo, zrealizowane na przestrzeni ostatnich lat, których centralną figurą jest postać mężczyzny. Wystawa eksploruje problem styku pamięci prywatnej i zbiorowej, artystka przywołując fragmenty pamięci osobistej uniwersalizuje je, odwołując się do takich pojęć jak męskość, ojcostwo, patriotyzm, bohaterstwo czy pamięć historyczna. Dokonując retrospekcji, powrotów i pętli w czasie, analizuje te pojęcia na nowo i zadaje pytanie o ich znaczenie i uniwersalność we współczesnej kulturze.

Instalacja rzeźbiarska Siedmiu Ojców (2014), składa się z umieszczonych na pniach dębu niewielkich figur mężczyzn przedstawiających rzeźbione z pamięci postacie „ojców” – od biologicznego taty, przez ojczyma, teściów, ojca chrzestnego i ojców adopcyjnych –  wykonanych z przezroczystej żywicy epoksydowej. Instalacji towarzyszy fryz rysunków-listów, napisanych przez artystkę do każdego z nich, przywołujący także uwarunkowania historyczne, wojny, totalitaryzm, które kształtują losy i prywatne zachowania ludzi, demaskując ich mocne i słabe strony, niekiedy słabości i lęki. Praca ma charakter bardzo osobisty, jednak przywołując we wspomnieniach obecnych i nieobecnych mężczyzn, artystka kontestuje relacje krytycznie odnosząc się do stereotypowej formuły męskości, kształtuje pamięć o starszych mężczyznach w ich niekiedy chwiejnym poczuciu ojcostwa. O pożądliwości starszego mężczyzny odnosi się także ostatnia praca artystki: Ostatnia kąpiel starca (Iggy Pop. Lust for Life) (2017), będąca odwrotnością ikonicznego przedstawienia Zuzanna i starcy.

Na ekspozycji pokazana będzie także seria kolaży: Powstańcy, Ocaleńcy i Drużyna (1863-2016), których punktem wyjścia stały się XIX - wieczne rysunki akademickie nagich modeli autorstwa prapradziadka artystki, malarza i rysownika Ignacego Jasińskiego, więźnia i zesłańca do Rosji za udział w Powstaniu Styczniowym. Klasyczne rysunki, wizerunki dawnych bohaterów –  patriotów, powstańców - zostały zestawione z wycinkami z gazet XX wieku  prezentującymi wizerunki mężczyzn popkultury, powszechnie uznanych za symbole męskości, wzorce nowoczesnego mężczyzny (David Bowie, Brad Pitt, Pelé), czy półnagich kibiców na meczach futbolowych. Dialog między przeszłością a współczesnością kieruje uwagę artystki na dawne i obecne postrzeganie męskości.

Spojrzenie artystki jest poetycką adoracją, jak i surowym komunikatem. To ona kontroluje i sprawuje władzę zarówno nad wizerunkami pamięci starszych mężczyzn w instalacji rzeźbiarskiej, jak i przedstawieniami młodych mężczyzn z serii kolaży. Artystka odwraca  relacje podporządkowania wizerunku kobiet mężczyznom, do czego przyzwyczaiła nas tradycyjna narracja historii sztuki.

W mniejszej sali prezentowane będą dwie realizacje wideo z serii Taniec jak urządzenie mapujące (Miasto2015-2016 i Taniec dla Nelly i Marii 2016). W pierwszej pracy pojawia się widoczna z drona malutka postać tańczącej kobiety, która przemieszcza się po ulicach miasta. Wirująca postać znaczy terytorium, pozostawia ślady, zaznaczając obszar jej wolności i radości, w której nie ma wizualnego śladu przemocy i agresji konotowanej z kulturą męskości. Jednak zarejestrowana przestrzeń miejska ma swoją historię, jest miejscem styku pamięci prywatnej – przenoszonych przez artystkę na przestrzeni dekad pamięci traum losów mieszkańców związanych z wojenną historią miasta - oraz pamięci zbiorowej, oficjalnej, która także jest wrażliwa i może być przedmiotem manipulacji politycznej czy ideowej. Druga praca przedstawia kobiecą postać tańczącą w przestrzeni prywatnej domu w ciężkich chodakach, jakie nosili więźniowie obozów koncentracyjnych. Realizacja ta przywołuje pamięć matki i babci artystki ocalonych z transportu do Auschwitz.

Taniec, który na przestrzeni lat wyznaczał nowe trendy w kulturze będąc przejawem buntu 
i wyzwolenia, służy artystce jako narzędzie wizualizujące uniwersalną prawdę o życiu, 
o człowieku, o szczęściu i redefiniujące jego relację z otaczającym światem, przestrzenią, pamięcią.
Wystawa Siedmiu Ojców. Siedem Tańców jest przywołaniem pytań o wolność jednostki, artystka  wskazuje konieczność redefinicji podstawowych pojęć dotyczących tożsamości, relacji, rodziny, władzy i polityki.