Neptuny wręczane są od 2006 roku. Przyznawane są twórcom – polskim lub zagranicznym, którzy pozostawiają trwały ślad w historii Gdańska i promują wartości, które w Gdańsku mają szczególne znaczenie.
Pierwszym laureatem Neptunów był dziś wieczorem grafik i ilustrator Andrzej Dudziński.
Andrzej Dudziński studiował architekturę na Politechnice Gdańskiej, architekturę wnętrz i grafikę w gdańskiej PWSSP, a zakończył studia na ASP w Warszawie w pracowni plakatu Henryka Tomaszewskiego. Jeszcze jako student zamieszczał swoje rysunki w miesięczniku Polska oraz w tygodnikach Szpilki i Kultura.
Od 1970 do 1972 roku Dudziński mieszkał w Londynie, współpracując z pismami undergroundu OZ, Ink, Frendz i Time Out. Po powrocie do Polski stworzył ptaka Dudi - rozczochranego nielota, kontestującego co tydzień w Szpilkach peerelowską rzeczywistość. Współpracował z Literaturą, Kulisami i Polityką. Ponadto Dudziński projektował plakaty teatralne i filmowe, scenografie teatralne i czołówki filmowe. Wystawiał swoje prace w czołowych galeriach.
W 1977 roku Dudziński został zaproszony na Międzynarodową Konferencję Dizajnu w Aspen, Kolorado. Zmieszkał w Nowym Jorku. Przez następnych25 lat rysował dla czołowych pism amerykańskich, w tym: The Atlantic Monthly, The Boston Globe, Newsweek, The New York Times, Playboy, Rolling Stone, Vanity Fair, The Washington Post i Time. Współpracował również w tym czasie z wieloma pismami europejskimi. Projektował kampanie promocyjne dla takich korporacji jak: AT&T, Conde Nast, IBM, Deutche Telekom i Royal Bank of Scotland. w latach 1982-1990 Dudziński wykładał w Parsons School of Design w Nowym Jorku. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, grafiką prasową i fotografią. Od 1996 roku związany jest z Galerią Grafiki i Plakatu w Warszawie, a w roku 1999 rozpoczyna się jego stała współpraca z Galerią Miejską w Tarnowie. Dyrektor galerii Bogusław Wojtowicz jest kuratorem wielu wystaw Dudzinskiego w kraju i zagranicą.
W 1992 roku na łamach Tygodnika Powszechnego pojawił się Pokrak, sarkastyczny następca Dudiego, z bardziej jednak krytycznym i zdecydowanie mniej lirycznym stosunkiem do świata niż jego poprzednik.
W 2001 roku Sopot nadał Andrzejowi Dudzińskiemu tytuł Honorowego Obywatela.
W roku 2002 zaczął pracę nad cyklem obrazów cyfrowych. w filmie dokumentalnym Dudi emitowanym w TVP w 2008 roku reżyserka Małgorzata Łupina, ukazała sylwetkę i działalność artystyczną Dudzińskiego.
W kwietniu 2009 nakładem Wydawnictwa Literackiego wyszedł Mały alfabet Magdy i Andrzeja Dudzińskich.
- Możliwość wręczenia Panu Nagrody Neptuna, najważniejszego gdańskiego wyróżnienia, to wielki honor dla naszego miasta. Wybrzeże gdańskie to przecież miejsce, z którego słynny ptak Dudi, choć to raczej nielot, wystartował w swój długi i wysoki lot. To tutaj krystalizował się Pana talent i budował warsztat. Tutaj też najbardziej cieszą Pana liczne sukcesy. Bo mimo że Pańska słynna ściana musiała ulec pod naporem „nowej architektury”, pozostaje Pan ważną i jakże barwną częścią trójmiejskiej kultury. Dziękujemy za Pana unikatowy styl, za wrażliwość i poczucie humoru. I za Dudiego – z jego hipisowskim luzem i ostrym spojrzeniem na świat – powiedziała aktorka Iwona Bielska
Druga z tegorocznych statuetek trafiła do kompozytorki Elżbiety Sikory.
- Potrafi usłyszeć emocje, stany ducha, zdarzenia. Przenieść rzeczywistość w świat dźwięków. Zamienić ją w muzykę, śpiew. Rozpisać na instrumenty, głosy, zanotować maczkiem na papierze nutowym – powiedział w swojej mowie laudacyjnej Cezary Kosiński.
Elżbieta Sikora to polska kompozytorka wychowana w Gdańsku, która od 1981 r. mieszka we Francji. Uczyła się w liceum muzycznym w Gdańsku w klasie fortepianu. Od 1963 r. studiowała na Wydziale Reżyserii Dźwięku w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Antoniego Karużasa, gdzie otrzymała dyplom w 1968 r. W latach 1968-1970 odbyła studia z kompozycji muzyki elektroakustycznej w Groupe de Recherches Musicales w Paryżu pod kierunkiem Pierre Schaeffera i François Bayle’a. Po powrocie do Polski kontynuowała studia kompozytorskie w PWSM w Warszawie pod opieką Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego. Drugi dyplom, na Wydziale Kompozycji, uzyskała w 1977 r.
Poza tym studiowała naukę kompozycji u Betsy Jolas i muzykę komputerową w Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique w Paryżu, u Johna Chowninga w Centrum Badań Komputerowych Muzyki i Akustyki (CCRMA) przy Uniwersytecie Stanfordzkim w Kalifornii. W 1999 uzyskała tytuł doktora nauk muzycznych w zakresie kompozycji w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Obecnie jest profesorem Konserwatorium w Angoulême.
W 1973, wraz z Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim, utworzyła grupę kompozytorską KEW.
Jest laureatką licznych nagród i wyróżnień, m.in. Konkursu im. Carla Marii von Webera w Dreźnie w 1978 (za operę Ariadna), Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges w 1980 (za utwory Ziemia jałowa i Lettres à M. pour bande), Konkursu dla Kompozytorek w Mannheim w 1982 (za Guernica – hommage à Pablo Picasso na chór mieszany), nagród francuskiego Société des auteurs, compositeurs et éditeurs de musique w 1994: Prix pédagogique (za Chant’ Europe pour trois choeurs d’enfants et orchestre de chambre) i Prix du printemps (za całokształt twórczości), Francuskiego Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów Dramatycznych w 1996 (za operę Wyrywacz serc), Jury de l’Académie du Disque Lyrique w Paryżu w 1992 r. (za Le Chant de Salomon pour soprano et l’ensemble i Eine Rose als Stütze na sopran i fortepian).
W 1997 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasług Rzeczypospolitej, w 2004 zaś francuskim odznaczeniem Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres.
Trzeci Neptun przypadł w udziale pisarzowi Januszowi Głowackiemu.
- Gościć Pana to wielki zaszczyt dla naszego miasta, a jeszcze większy móc wręczyć Panu Nagrodę Neptuna. Dziękujemy za Pana głos, zabierany w ważnych sprawach. Za wskazywanie absurdów międzynarodowych i tych „very polish”. Dziękujemy za to, że możemy przyglądać się sobie Pańskimi oczami. Dziękujemy za Pana książki. Za dystans, ironię i humor, które pomagają przetrwać. Za potęgę stylu! – podkreślała w mowie aktorka Agata Buzek.
Janusz Głowacki - dramaturg, prozaik, felietonista, autor scenariuszy filmowych. Studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, potem przeniósł się na wydział aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Wyrzucony za zupełny brak zdolności i cynizm, wrócił na U.W. i ukończył wydział Filologii Polskiej. W czasie studiów pisał recenzje teatralne odgrywając się na profesorach którzy go wyrzucili. Kiedy się już na wszystkich odegrał, stracił motywację i od 64 do 81 roku pracował jako felietonista w tygodniku Kultura. Wydał kilka tomów opowiadań m.in. WIRÓWKA NONSENSU, NOWY TANIEC LA-BA-DA, POLOWANIE NA MUCHY, RAPORT PIŁATA, MY SWEET RASKOLNIKOW, CORAZ TRUDNIEJ KOCHAĆ, ROSE CAFE. Dwa tomy felietonów W NOCY GORZEJ WIDAĆ, POWROT HRABIEGO MONTE CHRISTO, i dwie powieści MOC TRUCHLEJE - opowieść o wydarzeniach w Stoczni Gdańskiej w czasie sierpniowego strajku widziana oczami prymitywnego robotnika, nieświadomego konfidenta policji, który strącił umiejętność odróżniania dobra od zła i wydany w 2001 roku OSTATNI CIEĆ. MOC TRUCHLEJE zatrzymana przez cenzurę, ukazała się najpierw w wydawnictwie podziemnym a następnie w Francji, Anglii, Niemczech, Szwajcarii, Grecji, Turcji, i Stanach Zjednoczonych. OSTATNI CIEĆ to rozgrywająca się w zamku wielkiego amerykańskiego designera i napisana z ponurym humorem opowieść o postępującym zidioceniu i szaleństwie naszego świata W roku 1996 wydawnictwo B.G.W. wydało 1200 stronicową książkę zawierająca prawie wszystkie utwory Głowackiego
Światowy sukces przyniosły Głowackiemu sztuki teatralne. W grudniu 81 roku, na kilka dni przed wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego, Głowacki wyjechał do Londynu na premierę sztuki KOPCIUCH w Royal Court Theatre w reżyserii Danny Boyle'a (Trainspotting). The Guardian i London Times uznały CINDERS za najlepsza produkcje roku. Od 83 roku mieszka w Nowym Jorku. Wystawiony w 84r. przez jeden z najlepszych nowojorskich teatrów, Joseph Papp Public Theatre, w reżyserii Johna Maddena ( "Zakochany Szekspir") z laureatem Oskara Christopherem Walkenem w roli głównej, KOPCIUCH czyli CINDERS rozpoczął triumfalna drogę Głowackiego po teatrach całego świata Jego sztuki grane są od Nowego Jorku, Los Angeles, Las Vegas, Toronto, Londynu, Marsylii, Sydney i Bonn po Pragę, Warszawę, Moskwę, Petersburg, Dagestan, Seul i Tajpej. W 86 r. w Buenos Aiers KOPCIUCH otrzymał najbardziej prestiżową nagrodę teatralna argentyńskiej krytyki “Premio Moliere.”
Więcej o laureatach poprzednich Neptunów:
http://www.gdansk.pl/kultura,1268,16330.html
Foto:Jacek Szymański, więcej zdjęc w galerii na stronie www.gdansk.pl
