14.04.2013, godz.16.00
Teatr Miejski w Gdyni
Bilety: 20 zł
Nahorny Sextet
Włodzimierz Nahorny – fortepian
Dorota Miśkiewicz – śpiew, skrzypce
Henryk Gembalski – skrzypce
Wojciech Staroniewicz – saksofony
Mariusz Bogdanowicz – kontrabas
Piotr Biskupski – perkusja
Włodzimierz Nahorny - Sextet - Zaduszki Jazzowe Siedlce 2009 Jeżeli masz problem z "odpaleniem" filmu, kliknij tutaj.
Włodzimierz Nahorny na polskiej estradzie obecny jest od roku 1959, kiedy to w czasie studiów w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie założył zespół „Little Four”. W świecie wielkiego jazzu pojawił się podczas festiwalu Jazz Jamboree w roku 1962, w big bandzie Jana Tomaszewskiego, gdzie pełnił funkcję pierwszego saksofonisty. Błyskawicznie rozwijała się wówczas jego międzynarodowa kariera. W roku 1966 wyróżniony został II nagrodą Światowego Konkursu Jazzu Nowoczesnego w Wiedniu, a już rok później pierwszą nagrodę wręczał mu tam sam Duke Ellington.
Również i w kraju twórczość Włodzimierza Nahornego wielokrotnie doceniana była zarówno przez krytykę, jak i publiczność, a jego jazzowe doświadczenie pozwoliło mu znakomicie zaistnieć w świecie muzyki popularnej. Jego piosenki wygrywały dwukrotnie festiwal w Opolu – w 1972 roku za kompozycje „Jej portret” do słów Jonasza Kofty otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. W rok później była to pierwsza nagroda w koncercie „Premiery” za „Tango z różą w zębach”. W następne latach działalności stał się Włodzimierz Nahorny jedną z najważniejszych postaci polskiej muzyki. Jako multiinstrumentalista – saksofonista, flecista, basista i znakomity pianista współpracował z czołówką polskiej sceny jazzowej – Andrzejem Kurylewiczem, Krzysztofem Sadowskim, Andrzejem Trzaskowskim i Janem Ptaszynem Wróblewskim. Akompaniował Mariannie Wróblewskiej i Łucji Prus. Jako sidemana zatrudniali go Novi Singers. Szalenie mocnym akcentem zaznaczył swoją obecność na debiutanckim psychodelicznym albumie grupy Breakout.
Tak szeroką sferę działalności Włodzimierza Nahornego dopełniają kompozycje muzyki filmowej i teatralnej. Doświadczenia z tej dziedziny sztuki doprowadziły go do nader udanych prób łączenia jazzu z muzyką poważną. Jego jazzowe interpretacje twórczości Karola Szymanowskiego, Mieczysława Karłowicza czy samego Fryderyka Chopina to całkiem nowa muzyczna jakość otwierająca nieograniczone pole dla eksperymentów licznej grupy epigonów mistrza, zniesienie barier estetycznych i gatunkowych. Świadectwo ogromnej wrażliwości i muzycznej wyobraźni.
W 2000 roku Włodzimierz Nahorny został uhonorowany statuetką „Fryderyka” w kategorii Jazzowy Muzyk Roku 2000.
