Gwarantują to przepisy dotyczące organizacji kształcenia specjalnego:

rozporządzenie MEN z dnia 17 listopada 2010 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz w ośrodkach (Dz.U. Nr 228, poz. 1489 oraz Dz.U. z 2012r., poz. 981)
rozporządzenie MEN z dnia 17 listopada 2010 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przedszkolach, szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych (Dz.U. Nr 228, poz. 1490 oraz Dz.U. z 2012 r., poz. 982).

Zespół nauczycieli i specjalistów prowadzący zajęcia z uczniem posiadającym orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego ma obowiązek opracowania indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego. Zespół współpracuje także z rodzicami uczniów lub pełnoletnimi uczniami oraz w zależności od potrzeb z poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, w tym poradniami specjalistycznymi lub innymi osobami, których wiedza i umiejętności będą pomocne w zaplanowaniu pomocy dla ucznia.

Projektowane zmiany dotyczące zasad udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej odstępują od konieczności obligatoryjnego tworzenia zespołu nauczycieli dla każdego ucznia. Możliwość elastycznego doboru osób współpracujących, w zależności od potrzeb ucznia, pozwoli na efektywniejszą organizację pomocy dla dziecka i zwiększenie czasu, który nauczyciel będzie mógł przeznaczyć na jej udzielanie. Skróci to także czas oczekiwania ucznia na udzielenie pomocy.

Podkreślić należy, że także w przypadku uczniów posiadających inne orzeczenie lub opinię, wydane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną, lub u których w szkole rozpoznano potrzebę udzielenia pomocy, gdy będzie taka potrzeba, wychowawca klasy (lub inna osoba wyznaczona przez dyrektora szkoły) będzie współpracował z innymi nauczycielami, wychowawcami grup wychowawczych i specjalistami, prowadzącymi zajęcia z uczniem, rodzicami ucznia lub pełnoletnim uczniem, poradnią psychologiczno-pedagogiczną, w tym poradnią specjalistyczną, lub innymi osobami.

Przykładem takiej sytuacji może być posiadanie przez ucznia opinii o specyficznych trudnościach w uczeniu się, kiedy z uwagi na charakter dysfunkcji, konieczna będzie współpraca wszystkich nauczycieli oraz specjalistów prowadzących zajęcia z uczniem.

Natomiast, gdy problem dziecka będzie ograniczony do jednej sfery jego funkcjonowania np. będą występowały wyłącznie trudności w opanowaniu materiału z matematyki, nauczyciel tego przedmiotu, który rozpoznał trudności, niezwłocznie będzie udzielał uczniowi pomocy w trakcie bieżącej pracy z uczniem na lekcji, informując o tym wychowawcę klasy. W sytuacji, np. gdy konieczne będzie objęcie ucznia pomocą także w formie zajęć dydaktyczno-wyrównawczych, ustaleń dotyczących udziału ucznia w tych zajęciach będzie dokonywał wychowawca klasy we współpracy z nauczycielem matematyki.

Proponowane zmiany w sposobie organizowania i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej dążą do zapewnienia uczniom lepszej opieki poprzez większą elastyczność procedur i zmniejszenie ilości niezbędnej dokumentacji. Zniesiony zostanie obowiązek opracowywania kart indywidualnych potrzeb ucznia (KIPU) oraz planów działań wspierających (PDW), natomiast tak jak dotychczas prowadzone będą dzienniki zajęć z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, zawierające indywidualne lub grupowe programy zajęć, ocenę postępów ucznia oraz wnioski do dalszej pracy z uczniem, oraz dzienniki pracy specjalistów, w tym psychologów, pedagogów, logopedów i doradców zawodowych. W przypadku uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego wnioski do dalszej pracy uwzględniane będą w indywidualnym programie edukacyjno-terapeutycznym (IPET).

Za: MEN