27.11.2010

V(F)ICD-10. TRANSFORMACJE

Teatr Polski im. H. Konieczki w Bydgoszczy

Autor: Artur Pałyga

Reżyseria: Paweł Łysak

Dramaturgia: Paweł Sztarbowski

Scenografia: Paweł Wodziński

Kostiumy: Aleksandra Semenowicz

opracowanie muzyczne: Maciej Szymborski, Sławomir Szudrowicz

ruch sceniczny: Maćko Prusak

projekcje video: Remigiusz Zawadzki

reżyseria światła: Robert Łosicki

Obsada: Karolina Adamczyk, Marta Ścisłowicz, Małgorzata Trofimiuk, Michał Czachor, Mirosław Guzowski, Michał Jarmicki (gościnnie), Artur Krajewski

Premiera 16.10.2009r.

Czy da się wypracować spójną wizję niedawnej przeszłości? Dwudziestolecie wolności to przede wszystkim parcelowanie mitu wolności, używanie go do walki politycznej, które pokazuje, że nie ma jednej narracji na temat najnowszej historii.

Dlatego może warto stworzyć narrację alternatywną i spojrzeć na okres transformacji ustrojowej oczyma wykluczonych? Spojrzeć spoza systemu, ironicznie, na ukos, bo tylko wtedy mozna dostrzec paradoksy wszystkich dostępnych narracji.

V(F) ICD -10. Transformacje w reżyserii Pawła Łysaka nie służy wypracowaniu jedynej słusznej narracji na temat niedawnej przeszłości. Jest to raczej opowieść o ludziach tworzących historię alternatywną.

Spektakl V (F) ICD-10. Transformacje zrealizowany w ramach projektu Goethe-Institut AFTER THE FALL/PO UPADKU Europa po 1989 roku

Aneta Kyzioł - Polityka, Jacek Sieradzki - Przekrój

“(...) Siedem życiorysów ulega zagęszczeniu, scena po scenie.  W znakomicie wyreżyserowanej przez Pawła Łysaka sztuce nie spotykamy wariatów, lecz osobliwych ludzi. Czasem potrafimy się z nimi utożsamić, czasem nie – całkiem jak w życiu. „Kiedyś panował system, teraz wolność” oznacza tu: „Kiedyś byłeś gdzieś na końcu świata, w czarnej dziurze, a dziś wciąż jeszcze tam tkwisz.”
Renate Klett, Frankfurter Allgemeine Zeitung

Za: Teatrem Polskim w Bydgoszczy

RYDANIJA/LAMENT

Teatr Praktika, Moskwa

Autor: Krzysztof Bizio

Reżyseria: Wiktor Ryżakow

Występuje: Swietłana Iwanowa

Premiera: 9 października 2010

Trzy monologi przedstawicielek  jednej rodziny, trzech nieudacznic: babci Zofii, córki Justynki i wnuczki Ani. Justyna straciła pracę i dla podwyższenia samooceny ukradła w sklepie modny płaszcz, który później ze strachu rozcięła i wyrzuciła. 18-letnia Ania dla pary dżinsów oddaje się mężczyźnie na tylnym siedzeniu samochodu, babcia zaprzyjaźnia się z narkomanką i w rezultacie zostaje ograbiona i zabita przez jej kumpla.

Jeśli u Różewicza i Mrożka na pierwszym planie były idee protestu, polityka, poszukiwania i inne atrybuty życia młodzieży w epoce współzawodnictwa systemów socjalistycznego i kapitalistycznego, to obecnie na pierwszy plan wysunęły się problemy .biednego kraju kapitalistycznego-bezrobocie, przestępczość i konsumpcyjny styl życia.

Po tej sztuce zostaje szczególne wrażenie, jakby wszystko wokoło płakało. Kiedyś już doznałem czegoś podobnego, kiedy w czasie służby w armii obudziłem się nocą  w karcerze i usłyszałem, jak z lewa i prawa płakali we śnie młodzi chłopcy. To nie było straszne, to tylko coś mnie ścisnęło i do tej pory trzyma. Chcę spróbować zbadać ten „wewnętrzny płacz” dźwięczący w sztuce, jako mitologiczną i filozoficzną kategorię szczególnie bliską narodom słowiańskim.

Wiktor Ryżakow

Z pięknymi kobietami inaczej się rozmawia. Ich się nie przeklina, na nie się nie wrzeszczy ,im się nie urąga. Ludzie się do nich uśmiechają, opowiadają im anegdoty. Wystarczy gest, dobre słowo, i od razu robi się lepiej.

Powinnam była to przewidzieć. Nie jestem pięknością. Nie-, nie jestem brzydulą, ale nie pięknością. Wiedziałam to zawsze, od początku. Nogi, usta, piersi, wszystko w porządku, ale... Powinnam była to przewidzieć. Domyśleć się, że właśnie mnie się to może przydarzyć.  A ja myślałam: komukolwiek, tylko nie mnie. I stało się.

(fragment sztuki)

Więcej o teatrze w na stronie www.pomorzekultury.pl