Słuchając Antonio Farao można się przekonać, jak fantastycznie wielowiekowa, przebogata włoska tradycja może łączyć się z jazzem. Bywalcy festiwalu JaZzGdyni do dzisiaj wspominają jego koncert w składzie supertria z czeskim kontrabasistą Miroslavem Vitousem i szwajcarskim perkusistą Danielem Humairem w klubie Pokład późną wiosną 2009 r. Teraz Antonio przywiezie swoje autorskie trio, dzięki któremu poznamy go w roli lidera. Uważany przez międzynarodową krytykę za jednego z najlepszych obecnie pianistów jazzowych. Rodowity Rzymianin, urodzony w 1965 r. Pochodzi z wybitnie artystycznej rodziny, jego matka była znaną malarką, ojciec perkusistą jazzowym - oboje wprowadzili go w świat muzyki jazzowej. Dorastał słuchając muzyki Benny'ego Goodmana, Counta Basiego, Duke'a Ellingtona, Franka Sinatry i Elli Fitzgerald.

Od rodziców przejął więc miłość do muzyki swingowej, z biegiem czasu zaczął zbierać własne doświadczenia. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę gry na wibrafonie, nieco później zaczął grać na perkusji. W końcu podjął naukę w szkole muzycznej w klasie fortepianu u Adriano Giustiny i Riccardo Risalitiego. Studia ukończył w Konserwatorium im Giuseppe Verdiego - całe studia muzyczne zajęły mu tylko osiem lat.

U początków swojego zainteresowania jazzem afro-amerykański idolami Antonia byli tacy pianiści jak Oscar Peterson czy Errol Garner, później nastąpiły odkrycia McCoya Tynera, Herbiego Hancocka, Keitha Jarretta, Bila Evansa, Johna Coltrane'a, Milesa Davisa i Theloniusa Monka. To zresztą tylko ułamek jego muzycznych zainteresowań - wielkim uznaniem darzy też na przykład twórczość kompozytora muzyki filmowej Johna Williamsa (m.in. "Gwiezdne Wojny", "E.T.", "Indiana Jones").

Wśród nagród, które ceni sobie najbardziej, trzeba wymienić nagrodę w Jazz Four Roses Competition w Mediolanie (1991) i główną nagrodę konkursu dla pianistów jazzowych w Paryżu, organizowanego przez słynnego Martiala Solala (1998). Te sukcesy przyniosły mu kontrakt płytowy w niemieckiej wytwórni Enja, gdzie wydał trzy świetne albumy: "Black Inside" (1998), "Thorn" (2002) z Jackiem De Johnettem na perkusji, Chrisem Potterem na saksofonie tenorowym i Drew Gressem na kontrabasie, oraz "Next Stories" (2002).

Współpracował m.in. z: z Franco Ambrosettim, Andre Ceccarellim, Danielem Humairem, Garym Bartzem, Lee Konitzem, Stevem Grossmanem, Tonym Scottem, Chico Freemanem, Miroslavem Vitousem, Johnem Abercrombie, Richardem Galliano, Tootsem Thiellemansem, Jackiem Dejohnettem, Davem Liebmanem, Didierem Lockwodem, Bennym Golsonem, Johnnym Griffinem, Georgem Garzone, Charlesem Tolliverem, Branfordem Marsalis, oraz ze słynną włoską piosenkarką Miną.