Burza!
Reżyseria: Irina Brook
Irina Brook Compagnie, Francja
„To kolejna najbardziej magiczna i mityczna sztuka Szekspira. (…) Nadal bardzo pragnę zbadać w szczególności te jego niezwykłe dramaty, które łącza w sobie farsę z magią, romantyczność z tym, co popularne. W przypadku tego projektu planuję wybrać się na nieznane morza i poszukiwać nowych bezludnych wysp (…) Mam w głowie kilka wyobrażeń na temat bohaterów np. Prespero - włoski szef kuchni, który tworzy swoje dania i alchemiczne formuły w wielkich kotła, ekstrawaganccy i ekscentryczni ludzie bezcelowo błąkający sie po wyspie” (Irina Brook)
Compagnie Irina Brook, Paryż, Francja
Spektakl En attendant le songe w reżyserii Iriny Brook, oparty na Szekspirowskim Śnie nocy letniej, odniósł tak ogromny sukces w Europie - zwłaszcza na deskach teatru Bouffes du Nord w Paryżu - że w efekcie doszło do powstania grupy znanej jako dziś Compagnie Irina Brook (w 2008 roku). Teatr zainaugurował swoją działalność nową wersją Don Kichota pt. Gdzieś… la Mancha. W jego repertuarze znajdują się interpretacje takich dzieł jak Odyseja Homera czy Szekspirowska Burza. W skład międzynarodowego zespołu wchodzą: Gérald Papasian, Jerry DiGiacomo, Lorie Baghdasarian, Augustin Ruhabura, Bartłomiej Soroczyński oraz Christian Pelissier.
Irina Brook
Irina Brook urodziła się w Paryżu, córka reżysera Petera Brooka i aktorki Natahy Parry. Podróżowała jako dziecko między Paryżem i Londynem. W wieku 18 lat wyjechała na studia aktorskie do Nowego Jorku, gdzie zdobywała doświadczenie sceniczne. W Paryżu występowała w realizacjach swojego ojca, w Londynie pracowała w telewizji, filmie i teatrze. W połowie lat 90. zaczęła karierę reżyserską. Realizowała spektakle w Wielkiej Brytanii, Francji, Japonii. W swoim dorobku ma także produkcje operowe m. in. Zaczarowany Flet, Eugeniusz Oniegin, Traviata. W 2002 roku francuski minister kultury przyznał jej tytuł Chevalier des Arts et des Lettres.
Romeo i Julia
Reżyseria: Roman Wiktiuk
Teatr Romana Wiktiuka, Rosja
Romeo i Julia szybko stało się w Moskwie kultowym przedstawieniem, rozbudzając w ten sposób apetyt reżysera na inne sztuki Szekspira (później powstał Hamlet). Jakkolwiek role podzielone są pomiędzy czterech aktorów, jedynie postaci Romeo i Julii są najbardziej wyraziste. Pozostali bohaterowie sprawiają wrażenie, jakby byli bez znaczenia. Podobnie jak wczasach szekspirowskich wszystkie role grane są wyłącznie przez mężczyzn. Reżyser, zainspirowany legendą o kapitanie z XVIII wieku, który wraz ze swoimi marynarzami wystawiał dramaty Szekspira, aby w ten sposób uchronić ich od złego zachowania, kreuje na scenie morski klimat – z marynarzami w pasiastych uniformach, z masztami, żaglami i linami. Wiktiuk uważa Romeo i Julię za „ostatnią tragedię z wszystkich tragedii Szekspira: jest naznaczona renesansową akceptacją świata i pełna swobodnej zabawy, ironii i kipiącej młodości”.
Można by nazwać tę inscenizację niezwykłym baletem (pracowali nad nią Mikhail Vishnevsky i choreograf Philip Sitnikov), łączącym słowo i taniec. Aktorzy często wygłaszają swoje kwestie wisząc do góry nogami na linach, czy też z wielką zręcznością wykonując akrobacje. Jeżeli nie jest to jednak wystarczająco rewolucyjne, warto dodać, że sztuka rozpoczyna się sceną balkonową i najbardziej znanymi dialogami tragedii. Pomimo skomplikowanej metaforyki języka scenicznego, tekst sztuki niepostrzeżenie wciąga zarówno widzów jak i aktorów w głąb siebie z taką siła, ze na scenie nie ma już marynarzy, ani nawet Romea i Julii, lecz tylko czysta miłość.
Roman Wiktiuk
Urodzony we Lwowie w 1936 roku. Swoją karierę reżyserską rozpoczął jeszcze w szkole, kiedy to wraz ze swoimi kolegami przygotowywał krótkie przedstawienia. W 1956 roku ukończył Rosyjską Akademię Sztuki Teatralnej (GITIS) w Moskwie, gdzie nauczycielami byli Yuri Zavadsky i Anatoly Efros. Od tego czasu pracował jako reżyser w teatrze we Lwowie, w Kijowskim Akademickim Teatrze Młodzieżowym oraz w Rosyjskim Teatrze Dramatycznym Litwy w Wilnie, a także prowadził warsztaty w teatrze Iwana Franko w Kijowie i państwowej szkole sztuki cyrkowej.?/?Wiktiuk reżyserował w wielu najważniejszych teatrach rosyjskich i światowych w Szwecji, Finlandii, Stanach Zjednoczonych, Włoszech, Grecji, Izraelu i Jugosławii – w sumie ponad 200 przedstawień.
W 1991 roku otworzył Teatr Romana Wiktiuka, który w 1996 uzyskał status teatru państwowego . Teatr tworzą głównie młodzi aktorzy, którzy spotkali reżysera u progu swojej kariery artystycznej i rozwijają się pod jego kreatywną opieką. Do niektórych produkcji Wiktiuk angażuje również gwiazdy rosyjskiego teatru. W repertuarze teatru znajdują się m.in. Carskie polowanie L. G. Zorina, Pokojówki J. Geneta, Proca N. Kolady, Mistrz i Małgorzata M. Bułhakowa, M. Butterfly D. H. Hwanga.
Jego produkcje wywołały wiele dyskusji między znawcami teatru i publicznością. Jego praca wyraźnie związana jest z tradycją Aleksandra Tahirowa, ale jednocześnie nie ogranicza reżysera w posługiwaniu się różnorodnych języków teatralnych i odpowiadaniu w ten sposób na dzisiejszą rzeczywistość. Estetyka jego twórczości, szeroko dyskutowana, w rzeczywistości zawsze skupia się na duchowych poszukiwaniach istoty człowieczeństwa, podczas gdy człowiek w jego spektaklach przekracza wszelkie ramy i wzory postępowania w drodze do odnalezienia harmonii. Jego realizacje są bardzo różnorodne pod względem artystycznego ukształtowania. Maniera „teatru w teatrze” występuje obok szczerości spowiedzi; podziw dla piękna „obrazu” jest zestawiany z ostrą krytyką fałszywej moralności, ale zawsze w centrum znajduje się człowiek i jego duch zdolny do wzlotów i upadków, przeżywający triumfy i tragedie.
