Makbet Remix

Reżyseria i scenografia: Robert Florczak

kostiumy i charakteryzacja: Alicja Gruca

reżyseria dźwięku: Małgorzata Żerwe
Grupa Artystyczna Sfinks

Reżyserem i pomysłodawcą spektaklu jest Robert Florczak, który zaadaptował tekst Wiliama Szekspira, dekomponując go oraz uwspółcześniając. Projekt pomyślany jest jako dzieło interdyscyplinarne, łączące w sobie sztukę teatru dramatycznego, teatru tańca, teatru radiowego, wideo-art, wideo animacji 3D oraz muzykę. Podstawowym założeniem projektu jest wyjście ze sztuką w przestrzeń miasta, do ludzi. Podczas spektaklu widownia konfrontowana jest z klasycznym tekstem teatralnym, zrealizowanym za pomocą współczesnych środków ekspresji.
Dzięki rozbudowanej stronie wizualnej spektakl zyskuje uniwersalny wymiar, łamiąc bariery językowe. Podobne efekty uzyskane zostają dzięki ruchowi scenicznemu, na który składają się elementy teatru tańca i pantomimy. Ścieżka dźwiękowa, której tekst oparty jest na tekście sztuki, została nagrana w studiu i zarejestrowana na nośniku CD/DVD. Będzie ona mogła być zrealizowana w wielu językach i każdorazowo odtwarzana podczas spektaklu. Scenografa stworzona z klasycznych rekwizytów (w tym także obiektów teatralnych), oraz elementów zaczerpniętych ze współczesnej sztuki video artu, (video-mapping, video klipu, enhanced reality) oraz kostiumy i elementy charakteryzacji, łączą klasyczną wizję postaci szekspirowskich z innowacyjnym myśleniem o sztuce XXI wieku. Projekt, poprzez synkretyzm sztuk oraz połączenie tekstu siedemnastowiecznego dramaturga z nowatorską interpretacją artystyczną, zakłada zbudowanie twórczego dialogu tradycji z nowoczesnością, gdzie na drodze asymilacji dorobku szeroko pojętej kultury, powstawać mogą nowe trendy w sztuce teatru i tańca.
Makbet jest przedsięwzięciem kulturalnym o charakterze międzynarodowym, wpisując się tym samym w politykę kulturalną województwa pomorskiego i dążenia miasta do uzyskania tytułu Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Podczas realizacji zadania podjęta została współpraca ze stowarzyszeniami oraz artystami niezależnymi. Celem projektu jest także prezentowanie nowych zjawisk i tendencji w polskim oraz światowym teatrze i tańcu i ukazanie ich w szerokim kontekście kulturowym, poprzez konfrontację i połączenie tradycji z nowoczesnością. Projekt włącza odbiorców w dialog o sztuce i propaguje aktywne uczestnictwo w kulturze, poprzez wyjście ze sztuką w przestrzeń miejską.

Aktorzy:
Leszek Bzdyl: tancerz, choreograf (Teatr Dada von Bzdülöw)
Katarzyna Chmielewska: tancerka, choreografka (Teatr Dada von Bzdülöw)
Krzysztof „Leon” Dziemaszkiewicz: tancerz, performer (Teatr Patrz Mi Na Usta)

Bożena Eltermann: tancerka, performerka (Teatr CYNADA)
Anna Steller: tancerka, performerka (Teatr Good Girl Killer)
Radosław Hewelt: tancerz (Teatr Dada von Bzdülöw)

Co chcecie albo Wieczór Trzech Króli

kandydat do nagrody Złotego Yoricka
reżyseria: Michał Borczuch

adaptacja: Szymon Wróblewski, Michał Borczuch
dramaturg: Szymon Wróblewski
scenografia: Anna Maria Karczmarska
muzyka: Mateusz Adamczyk
choreografia: Julia Zborowska
Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu

Czujesz słońce na twarzy, piasek i smak soli. Przecierasz ręką oczy - łzawią. Pieczenie i ból. Dopiero teraz budzi się ciało wymęczone walką z nocną burzą. Słona woda między palcami. Otwarta rana nie pozwala ci się podnieść. Jesteś rozbitkiem - możesz zacząć swoje życie od początku.

Dwanaście dni między Bożym Narodzeniem a świętem Trzech Króli było w elżbietańskiej Anglii czasem zabaw i balów do bladego świtu. Był to czas karnawału, wytrącony z trajektorii codzienności i ram prawa, gdzie nawet najpoważniejsze naruszenia hierarchii rozkazów były zapominane. Możecie robić co zechcecie aż do wieczoru 6 stycznia. Tekst pod oryginalnym tytułem "Twelfth night or what you will" został napisany przez Williama Shakespeare'a w szczytowym punkcie jego kariery - tuż po "Wiele hałasu o nic", "Juliuszu Cezarze" ale przed "Hamletem".

Viola, w cudowny sposób uratowana z katastrofy statku, ląduje na brzegu tajemniczej Ilirii. Za czasów Elżbiety I nazywano tak zachodni brzeg Adriatyku (dzisiejszy obszar Chorwacji, Serbii, Albanii i Macedonii). W wyobraźni Stradfordczyka zmienia się on w krainę muzyki, gdzie pijaństwo i melancholia urastają do rangi narodowych sportów. Przebrana za chłopaka Viola kursuje między dworem księcia Orsino i hrabianki Olivi wchodzi coraz głębiej w świat emocjonalnych zależności, intryg i fałszerstw. Wyrwani ze świata kultury rozbitkowie stwarzają nowy świat z tych zasad, które jeszcze pamiętają i przy pomocy tych sprzętów, które udało się uratować w tonących statków. Piękna Iliria to arena walki między starym i nowym porządkiem, między silnymi i sprytniejszymi. To terytorium walki o dominację, gdzie piękny przedmiot pożądania może w niepostrzeżony sposób przejąć nad nami kontrolę.

Obsada: Aleksandra Cwen, Judyta Paradzińska, Beata Wnęk-Malec, Ewa Wyszomirska, Mirosław Bednarek, Jacek Dzisiewicz, Andrzej Jakubczyk, Maciej Namysło, Paweł Smagała (gościnnie), Krzysztof Wrona, Bogdan Zieliński, Adam Ciołek,Przemysław Czernik (adept), Łukasz Schmidt
Premiera: 27 marca 2010

RECENZJE:

"Bohaterowie Wieczoru Trzech Króli w wersji Michała Borczucha pozbawieni są bezpieczeństwa. Ich tożsamość nie ma żadnych stałych podstaw: są znikąd, wrzuceni w ogromną, nieprzyjazną, obcą przestrzeń – tajemniczą szekspirowską Ilirię. Ich ciała również nie są dla nich żadnym oparciem: płeć jest ustawicznie kwestionowana, zmienna, zależna od kostiumu, makijażu, wyuczonych – męskich albo kobiecych – gestów, narzucona cudzym spojrzeniem, wyparta. Seksualność objawia się we frenetycznych wybuchach i tak samo nagle wypala się, albo zmienia kierunek. Postaci cały czas są uwięzione pomiędzy dwoma biegunami pragnienia. Zbliżenie i oddalenie. Empatia i dystans. Żarliwość i chłód. Ufność i lęk. Krok w przód i dwa kroki w tył. (…) Borczuch zamienia Wieczór Trzech Króli w tragedię małych różnic. I tragikomedię arbitralnych wyborów. Jego postacie męczą się w swoich ciałach, w swojej ustawicznie negocjowanej płci."

Joanna Wichowska, dwutygodnik.com.pl

„Warstwa fabularna nie jest tak istotna jak samo jej rozgrzebywanie i wyciąganie na powierzchnię nowych (choć nie do końca klarownych) sensów. Przypominając krótko podstawę intrygi u Szekspira, należy przywołać parę bliźniaczego rodzeństwa - Violę (Aleksandra Cwen) i Sebastiana. Viola po katastrofie statku traci kontakt z bratem i w przebraniu mężczyzny podejmuje służbę na dworze Księcia Orsino (Bogdan Zieliński), który kocha się w Oliwii (Judyta Paradzińska). Orsino posyła swego sługę (przebraną za chłopca Violę) do swojej wybranki, aby dzięki niemu/niej przekonać do siebie damę. Oliwia zakochuje się w Violi, wierząc, że jest mężczyzną, ale przez przypadek myli ją z Sebastianem i to za niego wychodzi za mąż.
Ten zarys fabuły posłużył Borczuchowi do stworzenia opowieści o rozbitkach, ale nie rozumianych dosłownie. Przebieranki w opolskim przedstawieniu nie są wykorzystane do budowania scenicznego humoru. To w nich reżyser zawarł podstawowe pytanie o tożsamość bohaterów. Rozbitkowie Borczucha to ludzie z rozbitą na małe kawałki pamięcią, z niezłożoną tożsamością (także tą seksualną). Opolskie przedstawienie pokazuje, jak funkcjonuje taki "rozbitek", gdzie szuka śladów pamięci.
Dla reżysera taką mapą pamięci staje się ludzkie ciało - to ono jest ciągle przebierane, sprawdzane, pokazywane (także poprzez kamerę na dużym zbliżeniu). To w ciele wydaje się być zawarta odpowiedź na pytania: kim byłem i kim jestem? Tym bardziej dziwi, że w tak prosty, ale, niestety, i dość płytki sposób reżyser prowadzi wątek homoseksualny pomiędzy Antonio i Sebastianem. Przecież poszukiwania w zakresie tej tożsamości wcale nie wydają się być prostsze niż w relacjach hetero lub zmaganiach dotyczących zmiany płci.”

Aleksandra Konopko, Gazeta Wyborcza

Więcej o teatrze w na stronie www.pomorzekultury.pl