Umowność nosa, czyli „Pinokio" powraca do Muzycznego
Katarzyna Wysocka
Teatr Muzyczny po dziesięciu latach od premiery i kilku latach przerwy wznowił spektakl dla dzieci, „Pinokio" według powieści Carla Collodiego. Wznowienie udane, energetyczne i potrzebne w czasach zarazy antypedagogiką.
Historię drewnianego chłopca, który otrzymał dar przemawiania, ruchu i odczuwania znają zapewne wszyscy, dlatego przypomnieć może należy tylko, że Pinokio był synem chcianym, kochanym i ojciec zapewnił mu startową zmianę statusu jako nieedukowanego. Dżepetto wielkodusznie wybaczał, poświęcał siebie i swój śladowy majątek, aby Pinokio mógł się kształcić. Na niewiele się to zdało, bo chłopiec postanowił zaufać wyłącznie podszeptom własnej natury, która w pogoni za wrażeniami i kompanami, uległa stopniowej destrukcji, by ostatecznie jednak, po wielu perypetiach i niesamowitych przygodach, odnaleźć własny kierunek. Historia chłopca wielce pouczająca w czasach, gdy czarne i białe było modne, współcześnie, kiedy rodzice wykazują skłonności do indywidualnych poszukiwań metod i narzędzi wychowawczych, może nieco rozczarowywać. Ostatecznie jednak, przyznać trzeba rację metodom najprostszym i jednocześnie najtrudniejszym, czyli pozwoleniu na samodzielne, niczym nie skrępowane badanie rzeczywistości przez młodego człowieka, aby lepiej i na trwałe zapamiętał to, co pozwoli mu przetrwać w świecie dorosłych. Taką wymowę, w miarę liberalnego wychowania, otrzymał spektakl w reżyserii Bernarda Szyca.
Foto: Piotr Manasterski
Przedstawienie skierowane do widza nie starszego niż szkoła podstawowa jest dynamiczne, zwarte, zachowano w nim dużo wątków z powieści, choć pozmieniano wiele nazw, zaznaczając również lokalny charakter spektaklu, no i Pinokio nie rośnie nos, gdy klamie!. Jest historia z oszustami: lisem i kotem, trupą cyrkową, zabawy na wyspie, gdzie wyrastają dzieciom ośle uszy, mrożące krew w żyłach momenty w brzuchu wieloryba. Zaczarowany świat, gdzie wróżka i gadający świerszcz pomagają zagubionemu Pinokio, przemawia do widza barwnie i sugestywnie.
Paweł Czajka w roli tytułowej radzi sobie bardzo dobrze, pokonując stopniowo szczeble adaptacji życiowej bohatera. Aktor swobodnie czuje się na scenie, wchodzi z pomysłem w interakcje sceniczne, skupia uwagę dzieci. Wyróżniają się Rafał Ostrowski jako Świerszcz, Jacek Wester w roli Dyrektora cyrku, Sebastian Münch grający Kruka. Choreografia Bernarda Szyca to dynamiczne i wyraziste sceny, w których może zaistnieć cały zespół, sprawny i przygotowany wokalnie. Zasługą całego zespołu jest to, że młody widz z przejęciem śledzi perypetie Pinokio, współczuje i śmieje się razem z nim.
Foto: Piotr Manasterski
„Pinokio" w Teatrze Muzycznym to udane wznowienie spektaklu dla dzieci, odwołującego się do znanych wszystkim zasad i reguł, które skrycie każdy jako dziecko badał na swój sposób. Ożywczą rolę w przedstawieniu pełnią piosenki, zabawa z widownią na piłki, tempo, które nie pozwala na nudę starszemu odbiorcy.
Pinokio, reżyseria i choreografia: Bernard Szyc, muzyka: Włodzimierz Korcz, libretto: Ryszard Czubaczyński, scenografia i kostiumy: Jerzy Rudzki, opieka artystyczna: Maciej Korwin, przygotowanie wokalne: Agnieszka Szydłowska, obsada: Pinokio- Paweł Czajka, Dżepetto- Aleksy Perski, Świerszcz- Rafał Ostrowski, Lis- Jerzy Michalski, Kot- Tomasz Bacajewski, Ogniojad, Dyrektor cyrku- Jacek Wester, Wróżka- Alicja Piotrowska, Knedel - Krzysztof Kowalski, Kruk- Sebastian Münch, Sowa- Anna Andrzejewska, Karczmarka- Ewa Gregor, Przekupki, Króliki, Teatrzyk, Duchy, Obiboki, Rybacy - Urszula Bańka, Renia Gosławska, Paulina Kroszel, Jarosław Rzepiak. Premiera 26.09.203, czas trwania 1h 20min bez przerwy.
